As palabras entumecidas no inverno do poema
recobran a súa feitura florida
co bafexo cálido dunha mirada que traspasa
as fronteiras do medo.
Medra a poesía
coma ese río de auga insubmisa
que desborda as canles do corpo adormecido
e busca unha pel enxoita na que copular.
E multiplicarse
como faragullas do prístino verso.
As rúas da cidade olen a primavera que abrolla
entre leitos de pedra e frenesí:
é a vida das palabras percorrendo as veas do poema
até acender siluetas de sorrisos en cada fiestra.
Mondoñedo é… Poesía
feita festa!
*Programa de Mondoñedo é Poesía 2017