As palabras entumecidas no inverno do poema

recobran a súa feitura florida

co bafexo cálido dunha mirada que traspasa

as fronteiras do medo.

Medra a poesía

coma ese río de auga insubmisa

que desborda as canles do corpo adormecido

e busca unha pel enxoita na que copular.

E multiplicarse

como faragullas do prístino verso.

As rúas da cidade olen a primavera que abrolla

entre leitos de pedra e frenesí:

é a vida das palabras percorrendo as veas do poema

até acender siluetas de sorrisos en cada fiestra.

Mondoñedo é… Poesía

feita festa!

*Programa de Mondoñedo é Poesía 2017