Na aba do monte o bosque fai de mesa, ata cando sabe a noite que a mañán chega, a paisaxe ten segredos que ninguén sospeita.
Sabe a soidade dun nome, aquel que os nenos lembran, cando de camiño ao monte, os pės a casa chegan, a carga é prezada, sendo fermosa a lenda.
Sol no aposento, diamantes no cabelo, no fondo da alma medo, cando en pinga de amargura gaña un tempo que xa parecía eterno.
Home que ven como mensaxeiro dunha cantiga do inverno, extraño e silandeiro.
Ana Mar Fraga Rábade.