Onte fixo 14 anos do pasamento da poeta Luísa Villalta. Na sua memória.

 

MODULACION DE ORFEU

 

Carexei na escuridade o teu cantar Eurídice

e o futuro devolveu o nome do meu propio arpexio.

 

Souben de ti por un can que xemeu manso

pola leve batedela do teu pé no río ao avanzares

e o ton ingrávido da luz no sangue

no momento de non poder ser xa quen son

senón a corda acróbata do desexo entre os meus dedos

 

Estaba o ar imposíbel tinxido en soños de paxaros

tal era a vontade de ascender as escalas das esferas

axudándonos só do propio timbre

medido contra o eco dos abismos

 

No teu andar pulsaba o corazón

E a idea loira do silencio te agardaba

con palabras sen esquinas

campo aberto a países encontrados

na redonda maravilla de si mesmos

 

A idea de nacer ao non morrer desde onde viñas

traía eu entre os compases dos meus pasos

percutidos sobre o ébano do tempo no violino:

o ritmo e a columna, o balanzo e o redemuíño

cara ao xogo da risa na Galiza liberada

 

Mas

na Fisterra do mundo onde o mar nos esperaba

cegoume o ruído infernal roto en instantes

de motores, en cristais de cidades sen orixe

rotos, en tempo roto a melodía desde sempre

rota, as palabras desfeitas entre os dentes

rotos de tantos seres rotos de almas rotas

na paisaxe dun povo que por roto marchaba

co son roto das árvores nos ollos

 

A melodía, e non eu nen a dor nen a saudade

quixo volver sobre si mesma até onde estabas

serpe arrolada no murmullo contínuo deste vento

que arrasa e volve e destrúe e levanta no deserto

as súas moreas de olvido como triunfos xa vencidos

 

Ao fundo, ao fundo volvo eu a non perderte

e ser agora eu Eurídice outra vez para esperarte.

 

Os Vilares, lareira de soños
dosvilares@gmail.com
+34 662 183 149
www.dosvilares.com
www.facebook.com/osvilares
twitter@dosvilares1