Música, palabra, aceno,…, arte no hall do teatro.
Non son precisas tarimas, caixóns negros nin panos de veludo vermello.
Só facianas e voces, sentires profundos e bágoas e risos a eito.
O acto, único, por senlleiro;
as escenas, multiplicadas en espazos,
por sorpresa e suxestivas, abranguían un ambiente de festexo
no que as lembranzas campaban ao seu aire de memoria en memoria.
Canta amizade e agarimo! Cantas horas gozadas na mellor compaña!
Canta maxia…!
Cantos rostros ausentes e presentes
debuxados cos pinceis do agradecemento!
Cantas vidas dun “second life” contaxioso en cada nova tempada;
peza a peza urdindo a tea de Penélope, facendo e desfacendo,
mais medida xa en decenios.
Estreiteces, avatares, ditas, desgustos, aplausos,
nomes que van e que veñen,
que se achegan, que experimentan, que agora permanecen
dando consistencia ao que un día foi proxecto desexado.
Dende aquel seis do once do dous mil seis en que naceu para medrar,
día a día, despois dalgún aborto benquerido e bagoado.
Hoxe é presente xa maduro e será futuro con certeza!
Feliz aniversario, Escola Municipal de Teatro!