Deixádeme ir,
que se deteñan os meus pasos
xa pra sempre,
que se pechen os meus ollos dunha vez,
estou cansa desta loita,
os meus pés xa non queren seguir camiñando,
quero descansar o meu magoado corpo,
quero ter paz e sosego por fin,
no solpor da miña vida me atopo,
no comezo da viaxe sen retorno.
Xa me agarda o tren na estación da vida,
desta vez a viaxe será longa…
Déixovos unha morea de lembranzas,
pendurada de cada recuncho
desta casa na que vivín.
Lembrádeme cando choiva, na humidade,
nas pingas de orballo pola mañán,
na raiola de sol e na lúa chea,
porque sei, que se me lembrades,
ficarei en vós,
sempre e pra sempre…
A VIAXE DERRADEIRA
…Como poden alongarse os días
cando está a rematar a vida?
…como pode prender o lume na lareira
se apenas quedan brasas no lar?
Nada, o tempo vaise,
foxe esnaquizado e esvaído
coma brétema, coma fume…
o tempo escapa coma fera doente,
e queda prendido nos ollos de tristeira ollada…
Baleiros de esperanza e de vida,
vida longa e venturosa,
pero que xa remata…
todo te
n comezo e fin,
nun devaneo dos días que xa se esgotan,
xa vén o ocaso, a noite,
esa, a máis longa, a máis fría,
a que non remata…
e no derradeiro suspiro cheo de lembranzas
virá por fin a paz e o sosego,
o descanso… a luz.
*(Lembranza dunha persoa moi querida, que partiu pra recorrer un longo camiño, tan longo que non ten retorno… sempre estarás no meu recordo, e no meu corazón, pra min non te fuches, sempre estarás aquí… Virginia Pardo Martínez)