AVOA.
Contáballe o neto na súa lingua, as páxinas dun libro xamais escrito, o quente nunha pobre lareira, en vellos bancos de madeira, ao carón dun pote de miseria.
Non esquezas a lingua que te funda, nestas raíces está a túa herdanza, non deixes fuxir a música do teu corazón, onde aluma a candea hai vida.
Para ti o xardín sempre ten flores, máis aló dos carrís da vida, garda o espírito dos homes bos, e contálle ao mundo que non se pode matar a liberdade.
Escribe no vértice da túa vida, cando os tembrorosos días se esgoten, alí está a verdade que a de vir, esgotáronse os lobos con pel de año.
Ti apalparás a liberdade escollida, nunha tépeda mazaroca de millo, que comerás o quente libremente, baixo ó sol que quenta a terra e fai xermolar a vida.
Vai para todas as avoas e avós que souberon ensinarnos a lingua que nos funda.
Ana Mar Fraga Rábade.