TRES MICRORELATOS DE AMOR E UN POEMA DE DESAMOR
UN DÍA DE PRAIA
Notei coma algo impactaba contra min. Erguín a vista do libro que estaba lendo, ao acubillo do tornasol, e vin achegarse correndo unha nena. Unha pelota coa figura do Pato Donald estaba ao meu pé. Mentres se agachaba , ollando cara a min, dixo:
－Pedón, zeñó.
Nos seus ollos vin a túa mirada. Calei a boca e continuei lendo:
“－En todos nosotros hay una parte que desea morir －dije－, una pequeña caldera de autodestrucción que está siempre hirviendo bajo la superficie…”*
*Fragmto de “Leviatán” -Paul Auster.
PARADA DE BUS
O reloxo do Concello dá as seis. Fóra o calor é abafante. Tumbado na cama penso en ti. Coñecérate na parada de bus, xusto o día anterior a decretarse o confinamento. Apenas intercambiamos un par de palabras, suficientes. Tiven o presentimento de que pronto volveriamos vernos. A pandemia non o permitiu, non volvín verte.
O reloxo do Concello dá a media. Sigo a pensar en ti.
AMOR PLATÓNICO
Eras a nena que máis me gustaba. Ameite con enigmáticas verbas que só eu coñecía, ata enchoupar o corpo co resío dos teus beixos fantasiados.
En poemas de verdes brétemas enarborei o estandarte dos meus soños. Agora érgoo ao vento por ver se atopo a apócema do teu sexo.
ARITMÉTICA DO DESAMOR
aritmética do desamor
orfo de ti
enumero caricias esquecidas
amargores revividos
sumas e restas combinadas
de afectos e desaires
algoritmos dun tempo
de cereixas confeitadas
e fiúnchos que arrecenden