Andanzas do Suso de Lameliña

Suso de Lameliña

SAN FROILÁN

Estamos no San Froilán, a festa máis importante do outono galego. Desde que teño uso de razón, estas datas de principios de outubro pasaron a ser especiais para min, coma para a maioría dos lucenses.

Primeiro, cando de neno me traían ao Campo da Feira, onde estaban as barracas instaladas; os cabaliños, os carriños eléctricos, os espellos, o pozo da morte, as tómbolas… Cando se achegaban as datas, só pensaba no día en que me levasen á cidade, para poder montar nun daqueles cabaliños ou ver as motos gabeando polo pozo arriba.

Logo, xa de estudante no Instituto masculino, O San Froilán, supuña o remate do verán e o comezo, aínda sendo outono, do inverno e dun novo curso escolar. Xa non existía o Campo da Feira e as barracas cambiaron de sitio: A carón do instituto, no parque e polas costas, coma na actualidade. Daquela, os cabaliños sería trocados polos carriños eléctricos e as verbenas e o ir de viños e comer o polbo cos amigos empezaron a interesarme.

Coma mostra do que veño de dicir, deixo aquí estes dous poemas;

SAN FROILÁN

outubro

tempo de estrea de libros

nunha paisaxe festeira

coches de choque

baixo a choiva

orquestras na Praza de España

cancións de Roberto Carlos

para bailar amarrado

espellos pozo da morte

tiro e viño de Aragón

outubro

adolescencia soportada

baixo o sabre do pecado

e a fusta do represor

outubro

San Froilán 

na espiral dos meus recordos 

LEMBRANZAS DE SAN FROILÁN 

Outubro, luces e cores,

o verán aínda na pel.

San Froilán, vellas lembranzas,

festexos grandes de outono .

Pelúdez e Filomena,

bulideiros, falangueiros.

Con eles retranca e contos

para contar no Progreso.

Nenez montada ao carrelo

de algareiros cabaliños.

Puberdade que viaxa

en eléctricos carriños.

Facianas desfiguradas

por insolentes espellos.

Tómbolas de boa sorte,

emoción… pozo da morte.

Motos en torno á Muralla,

carreiras pra non perderse.

Polbo e viño nas casetas

do vello campo da feira.

Na Praza Maior, orquestras,

fogos de artificio á noite.

Tres días que non se esquecen,

cinco, domingo e doce:

O cinco, día do santo

ninguén a esta cita falta. 

O Domingo, o das Mozas,

rúas de xente ateigadas. 

E o doce, polo Pilar,

que soidosos ficabamos! 

Outubro, fin do verán,

novo curso, amigos vellos