Andanzas do Suso de Lameliña

Suso de Lameliña

LUGO

Poemas á miña cidade, LUGO

AMENCER EN LUGO

Amence, docemente zarzalla.

Os farois, aínda acesos,

as rúas, baleiras, silenciosas…

Co paraugas aberto, camiño amodo,

no chan, vanse formando pequenos regatos,

tan pronto agroman, como se esvaen.

Rúa San Pedro, o reloxo de Correos dá as sete.

Praza Maior, Rúa Doutor Castro…

Detéñome ante o escaparate dunha tenda:

Chapeus, puchos, gorras, diferentes todos…

Mais todos nos axudan a cavilar.

Praza do Campo, lembranzas de adolescencia,

hoxe San Vicente non bota viño.

Rúa do Miño, A Tinería,

outrora barrio do amor prohibido.

Porta Miñá. Fernando Esquío, trobador:

“O amor que eu levei de Santiago a Lugo,

Esse me adug´e e esse me adugo”.

Delampa, pecho o paraugas.

A luz do abrente chucha a das lámpadas.

Continúo a camiñar… paseniñamente:

Ronda da Muralla, S. Roque, Sanxillao.

LUGO

Vella cidade de Lugo,

milenarias pedras te cinguen.

Xeometría circular,

pedreiros da Roma imperial

ergueron hai dous mil anos.

Lugo, afincada nun outeiro,

vizosa carballeira, outrora,

abondosos mananciais.

Aos teus pés, axeonllados,

O Miño e mailo O Rato.

Cidade esgallada en dúas:

Lucus Augusti, soterrada,

romana de condición;

Lugo de Pimentel e Fole

de María Castaña e Xoán Montes.

Labirinto de pedra e néboa,

dez vans polos que entrar,

ollos que esculcan ao lonxe.

Cidade tinguida de gris,

onde o tempo se esvaece

ao camiñar polas rúas.  

PRAZA COMANDANTE MANSO*

Unha placa na lembranza

dun comandante fascista.

Unha porta, A Toledana,

racións de pataca brava

na barra do Madrileño.

Un xardín onde acougar

a carón de Xoán Montes.

Revistas e máis diarios

nun xa vetusto quiosco,

cigarros soltos á venda.

Mozos de carga e descarga

en Lence e no Valenciano,

bocois e caixas de froitas.

Dostoyevski e Víctor Hugo,

venres tras venres na praza

no bibliobús agardando.

Integrais e derivadas,

sintaxe e morfoloxía,

política e mais relixión,

Cid Campeador e Colón,

“no debe hablar el gallego”,

censura e represión.

Praza Comandante Manso,

adolescencia vivida,

na pel tatuado o oprobio.

*Jesús Manso Rodríguez, foi un comandante franquista que o 21 de xullo ao mando do tercio de Lugo entra en Vilafranca do Bierzo. En poucos días caería toda a comarca nas mans dos fascistas. Ata vai uns meses esta praza de Lugo seguía a levar o seu nome. Hoxe é a praza dos Mártires de Carral.

MURALLA DE LUGO

intemporal círculo

feito pedra milenaria

granítica néboa

orballo de laxe

puro hábito

na liturxia do día a día

na soidade da distancia

soño de eternidade

valo que nos cicela

coma fillos de Lugh

LUGO

amándote

nas pedras que falan

por boca dos de antes

sempre en min

medrando día a día

auscultando

o teu peito de amante eterna

xeometricamente aduladora

de portas abertas

por onde entrar en ti

mesmo non entrando

por ser sangue que corre

polo tempo que foi

eido de puberdade

agora mansío de señardades

sacra fraga

que en min habita

levedándome

augusta urbe

MURALLA

Pedra a pedra,

verso a verso…

circular é o poema.

Adarve de orballo e néboa,

espíritos vellos aniña.

Falso Cíclope,

dez, os seus ollos…

dez,  os seus versos…

Milenario e silencioso valo,

poema de pedra e lastra.