A DAMA E A OLIVEIRA
Adolfo de Engracia, un mariñeiro moi dado a lendas e historias de bruxas, trasnos, mouras… e do que xa falei outras veces, era unha auténtica enciclopedia neste mundo da mitoloxía celta. Debido ao seu oficio no mar, moitos dos seus contos, aínda que pasados pola peneira das nosas crenzas, tiñan unha grande influencia irlandesa, coma é a historia que a continuación vou contar.
Isto sucedeu hai máis de dez séculos nunha aldea do Courel. A muller dunha familia que traballaba para un grande señor de soga e coitelo, ficou preñada. Cando chegou a hora de parir, chamaron á parteira, que ao mesmo tempo era bruxa, para atendela no parto; unha fermosa nena foi o resultado, tal era a sua beleza que a bruxa quedou impresionada ao vela.
Colleuna nos seus brazos e despois de examinala detidamente dixo: “Esta muller terá unha moi longa, moi longa, vida. Non será inmortal, porque entón sería unha deusa, pero ha de durar centos e centos de anos”. E sacando da faltriqueira, unha pequena oliveira continuou a dicir: “Agora mesmo, que o teu marido plante esta oliveira, á entrada da casa. A túa filla vai vivir ata que esta árbore morra ou alguén a talle”. Xa se sabe que esta especie de árbore perenne son moi lonxevos. É normal que pasen de mil anos, incluso algúns poden chegar a durar tres mil.
A nena foi medrando e a súa beleza chamando a atención de todos os nobres da bisbarra. Así foi que casou co fillo do señor a quen servían os seus pais. Mais, este morreu e ela seguía xove e fermosa. O seguinte esposo foi o fillo dun fidalgo dunha aldea próxima a súa. Asi, casoiro tras casoiro ata ter sete maridos, todos eles de clase podente. E non precisamente matrimonios efémeros, a maioría pasaron dos trinta anos.
A dama, belida e aposta coma cando tiña dezaseis anos, xa pasaba dos douscentos e comezaba a resultar un problema para a igrexa, que non vía con bos ollos cunha muller durase tanto e sobre todo que casase tantas veces. Pero o caso é que a oliveira seguía cada vez máis galana e o que aínda lle agardaba se alguén non o remediaba, polo que había dama para tempo.
A única sabedora do motivo da súa lonxevidade era a propia interesada, xa que llo dixera moi en segredo a súa nai. Un día presentouse na súa casa, por aquel entón unha Casa Grande, próxima a Seoane, o señor bispo da diocese de Lugo, para falar con ela:
—Mira, isto non pode continuar así, a túa vida estase a converter nun auténtico escándalo de consecuencias imprevisibles. Non podes seguir vivindo por máis tempo. Non sei se es unha bruxa ou que, pero isto ten que rematar.
—Señor bispo, voulle ser sincera. A culpa non é miña. Eu non podo facer nada, nin sequera suicidarme. Tenme que matar alguén, pero dun xeito especial e ao mesmo tempo sinxelo, basta con tallar a oliveira que hai diante da casa onde nacín. E abofé, que o agradecería, pois xa estou cansa de vivir. O meu marido xa vai vello e está moi enfermo, pronto morrerá, e xa non desexo casar máis veces — respondeulle a fermosa dama.
Deixaron pasar unha semana e, unha tarde de finais de outubro, ante a presencia do señor bispo e todos os cregos da comarca, un afamado leñador botou a oliveira abaixo. Ao mesmo tempo na Casa Grande,unha fermosa xove de máis de douscentos anos, entregaba a alma a Deus.
Suso de Lameliña