Andanzas do Suso de Lameliña. ENCONTROS PROHIBIDOS

Andanzas do Suso de Lameliña

Suso de Lameliña

ENCONTROS PROHIBIDOS

Todos os días á tardiña ía buscar auga a aquela fonte. Ti agardabas por min, sentada a mollar os pés na pucharca que se formaba co que escorría dos canos revestidos de mofo que ás veces se mesturaba co xélido e cristalino fluído.

Despois collíate da man e marchabamos cara ao carballo, que era o noso agocho secreto, e alí xogabamos aos médicos. Por suposto, eu facía de doutor, porque naquela sociedade tan machista non se nos pasaba pola cabeza  que unha nena puidese ser médica, como moito enfermeira. E claro, coller un garabullo e facer que me pinchabas, que gracia tiña?

Eu sentíame orgulloso da miña condición de curandeiro e debaixo daquela rebola era onde tiña lugar a consulta.

    —Doutor dóeme a teta esquerda  —dicíasme.

E comezaba a exploración, a miña man sobraba para tan incipiente peito. Lembro que me daba moito gusto; supoño que a ti tamén pois non dicías ren.

    —Doutor dóeme a cona.

Baixábache as bragas e quedaba impresionado por aquela falta de apéndice e empezaba a tocarche naquel burato que para min era todo un misterio. Rematada a consulta receitábache algo, normalmente unha mestura de flores e herbas machucadas  coas que tiñas que untarte para curar a dor. Despediámonos cun bico e ata o próximo día. Se acaso nos víamos  pola aldea facíamos como se non nos coñecésemos.

Chegada a noite, comezaba a miña tortura. Tiña pesadelos onde morría e ía dereitamente ao inferno pois non me daba tempo a confesar o pecado mortal que viña de cometer. Pero como sempre temos a man algún mecanismo de defensa lembrábame que era doutor e. polo tanto si  podía facer eses tocamentos,  xa que eran para curar os males que che afectaban.

Un día, non me esquecerei, era unha tarde do mes de xuño, desas tardes fermosas de primavera, alí estabas coma sempre; repetimos o ritual de todos os días e cun bico despedinme de ti. Non podía imaxinar que sería a derradeira vez que nos iamos ver.

Non volvín saber de ti despois daquela tarde. Agardaba impaciente que apareceses, pero só había silencio e baleiro. Así pasaron os días, sen unha palabra, sen unha explicación. Non quería aceptar que xa non volvería verte. Pasei noites en vela, afogado en bágoas, negándome a crer que todo acabara.

Cando chegou a festa de San Xoán, pensei que sería unha boa ocasión para distraerme e divertirme. Foi alí onde, nun descanso, te vin collida da man del. Era un dos músicos de Os Alesandi, un famoso grupo moderno por aqueles anos, que tocaba esa noite. Chamábase Rodri,  Piji, ou algo así. Non me importaba o seu nome, só o seu sorriso arrogante. Sentín un nó na gorxa e un puñal no peito. Non puiden soportalo. Deixei atrás o ruído, o lume e a xente, e corrín cara á casa, sen mirar atrás.

Foi o peor San Xoán da miña vida. Aínda hoxe cando o lembro sinto un arrepío que me percorre toda a espiña dorsal.

Vaia noite que me deches, miña adorada paciente!