DENDE QUE NON TE ESCOITO
Dende que non te escoito
a arrastrar os pés polo piso
un silencio de ausencia no infindo se fixo
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
a sinxeleza da túa voz de agarimo xa non sinto
a cantarme no berce boleros ao oído
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
á memoria do paterno regreso co vivido
no serodio pretérito a conversar contigo
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
tornan as bágoas co vento do exilio
acubilladas no abrigo do íntimo
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
chegas co nordés e o frío, paseniño
e ao carón da lareira botando leña te imaxino
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
aos vieiros da Matria que andamos xuntos lles sorrío
busco na acordanza o noso sorriso, igualitiño
Dende que non te sinto
Dende, dende, dende,
dende que non te escoito.
Dende que non te sinto.
Ti conmigo e eu contigo,
eu contigo e ti conmigo.
Dende que non te sinto.
PILAR MASEDA. 2018