Andanzas do Suso de Lameliña LILI MARLEEN
LILI MARLEEN
Déitome un bocado coa intención de meditar e o primeiro que se me vén á cabeza é Fassbinder. E, por extensión, a morte. Trinta e sete anos tiña cando deixou este mundo ou decidiu liscar, que vén sendo o mesmo. Véxoo tal cal, con bigote e barba de poucos días, aspecto deprimente, chupa de coiro, pantalóns vaqueiros, botas altas e cigarro na man.Túmbase a meu carón e pregúntame que fago alí, cando tiña que estar no exame.
De súpeto, atópome nunha enorme aula, sentado nun pupitre rodeado de centos de persoas. Sobre a mesa, folios e un bolígrafo. Ollo ao meu arredor e vexo que todos escriben dun xeito compulsivo, sen erguer a vista do papel. Mais a min fáltanme as preguntas. Como vou contestar entón?
Comezo a poñerme nervioso. Decido pedirlle ao compañeiro que está á miña esquerda as preguntas. É un amigo que leva morto desde hai máis dunha década. Ao ver que o miro, impídeme ver o que escribe, dándome as costas. Opto pola compañeira da dereita, unha vella amiga que hai máis de vinte anos que non vexo. A reacción, a mesma. Entón escoito unha voz potente, chegada de moi lonxe. O examinador.
—Señor Trashorras atenda ao seu, se non quere rematar xa.
—Señor, é que non teño as preguntas. Poderíamas facilitar?
—Como que lle dea as preguntas? Vostede ten que coñecelas como todo o mundo. É a súa obriga. Faltaría máis que llas facilitara eu. Continúe coa proba.
Así estou durante dúas horas, ata que mandan recoller. Entrego o traballo, por suposto, en branco.
—Pero que é isto? Como se atreve a presentar a proba así? —di en voz alta, amosando aos presentes o folio en branco—. Miren o que acaba de entregar este señor, que di chamarse Trashorras, un folio sen nada escrito. Unha afronta que non pode quedar así.
—Vergoña, vergoña, vergoña, vergoña… —exclaman todos ao unísono.
—Retírese a aquel cuarto —di, sinalando unha pequena porta—, e en menos de cinco minutos quéroo aquí, mudado en Lili Marleen, actuando para nós.
Así fixen. En dous minutos estaba de volta: flor no cabelo, longos pendentes e vestido elegantemente de azul, cantando a canción, tal como a Lili do filme de Rainer Werner Fassbinder.
—Vergoña, vergoña, vergoña, vergoña…—repite toda a concorrencia ao unísono.
Desesperado, xa sen saber que facer e, a piques de sacar a pistola do bolso e pegarme un tiro diante de todos, véxome de novo tumbado na cama, Fassbinder segue ao meu carón, quen erguéndose tenta darme un beixo na boca.
Entón, unha voz coñecida espértame:
—Vergoña, vergoña che debera dar, toda a tarde deitado. Ala!
Érguete facer a cea, que xa é hora. Dormes máis ca un leirón e despois de noite non hai quen te aguante.