Andrea Davila Rubio inaugura en NÉBOA a exposición a sweaty dispersal into the fog, comisariada por Nuria López Blanco.
O vindeiro xoves 3 de xullo ás 19:30 h, a galería NÉBOA (Rúa Lamas de Prado 31, Lugo) inaugura a exposición a sweaty dispersal into the fog, un proxecto da artista Andrea Davila Rubio comisariado por Nuria López Blanco. A mostra preséntase como unha proposta singular que entrelaza escultura, corpo e paisaxe desde unha óptica feminista posthumana, e poderá visitarse durante os meses de verán.
A exposición nace do proxecto iniciado por Davila durante a súa residencia en Atelier Mondial–Institute Art Gender Nature (IAGN) da HGK-FHNW de Basilea (Suíza), e dá continuidade a unha investigación artística centrada na relación entre o corpo e o seu contorno como ecosistema vivo, poroso e afectivo. A través dunha práctica escultórica guiada pola intuición e polo comportamento dos materiais —fibra de vidro, aceiro inoxidable, auga salgada, imaxes recollidas da paisaxe—, a artista propón un achegamento sensíbel e non xerárquico entre o humano e o non humano.
A obra de Davila Rubio sitúase no cruce entre escultura, ecoloxía afectiva e experiencia corporal. Desde este lugar, a exposición a sweaty dispersal into the fog evoca unha coreografía líquida de corpos que transpiran, se evaporan, se transforman e cohabitan un mesmo espazo brumoso e salgado: corpos vexetais, corpos hídricos, corpos que se arrefecen ao ritmo da respiración.
A mostra acompáñase dun texto comisarial que narra a experiencia de correr xunto á ría, onde o corpo entra en contacto coa humidade, a luz, o salitre e o metal. En palabras da comisaria, “o traballo de Andrea existe nese lugar e nese momento, no que ela deixa de correr, no que o alento seca e o suor disípase nesa néboa salgada”. Este xesto poético tradúcese nunha instalación que convida a repensar a nosa maneira de habitar e coidar o contorno desde o corpo e os seus límites difusos.
Sobre a artista:
Andrea Davila Rubio (Boiro, Pontevedra, 1995) é Doutora en Creación e Investigación en Arte Contemporánea pola Universidade de Vigo. Desenvolveu a súa práctica en institucións internacionais como o Boston College (EE.UU.) e o Institute Art Gender Nature (Basilea), grazas a bolsas como a Fulbright–Xunta de Galicia e a da Fundación María José Jove. A súa obra foi exposta en espazos como der TANK (Basilea), Fundación Sales (Vigo), Centro de Arte Contemporáneo de Huarte (Pamplona) e Matadero Madrid, entre outros. Ten recibido numerosos premios, e a súa obra forma parte das coleccións públicas da Deputación de Ourense e da Deputación de Pontevedra.
Currículo completo:
Andrea Davila Rubio (Boiro, Pontevedra, 1995) é Doutora en Creación e Investigación en Arte Contemporánea pola Universidade de Vigo (2025). En 2021 completou a súa formación como investigadora predoutoral no Departamento de Filosofía do Boston College (Boston, EE. UU.) grazas a unha bolsa Fulbright-Xunta de Galicia. Ademáis, en 2025 foi becada polo Centro de Arte Fundación María José Jove para cursar o Máster en Belas Artes no Institute Art Gender Nature (IAGN) da HGK-FHNW University de Basilea (CH) durante os cursos 2025–2027.
Desde unha mirada crítica e situada, o seu traballo propón unha ruptura coas xerarquías tradicionais entre o humano e o non humano, expoñendo formas de convivencia e coidado nas que o corpo e a súa contorna comparten unha mesma lóxica de transformación mutua. A través da súa obra, a artista explora como a práctica escultórica pode converterse nunha forma de estar no mundo, e como o corpo é capaz de activar vínculos afectivos e materiais cando se entrelaza con elementos da paisaxe, así coma outros de vida cotiá.
Nos seus traballos, o corpo deixa pegadas, pero tamén é modelado polo que toca e convértese nunha superficie viva que acolle e se deixa afectar. A súa produción máis recente afonda nesta conexión entre corpo e materia, e propón novas formas de imaxinar a coexistencia interespecie desde o artístico.
Entre as súas exposicións destacan: A sweaty dispersal into the fog, Galería NÉBOA (Lugo, 2025); A Friend of a Friend of a Friend, der TANK (Basilea, CH, 2025); A que me refiero cando falo de corpo, Sarao Studio (Ferrol, 2025); Algo que brilla… ao final do bosque, Bienal de Arte Contemporánea, Fundación Sales (Vigo, 2024); atravesar o xardín / entre as dúas esquinas, Feira de Arte Culturgal (Pontevedra, 2023); Corpo, afectos, territorio, Centro de Arte Contemporáneo de Huarte (Pamplona, 2023); Snapshots de Chantada, Os Casares, Galería Vilaseco (Lugo, 2022); Centro Cultural Marcos Valcárcel (Ourense, 2022); Feira de Arte Culturgal (Pontevedra, 2021); Novos Valores, Museo de Pontevedra (Pontevedra, 2020).
Ademais, realizou residencias artísticas na Fundación Walter & Nicole Leblanc en Bruxelas (BE) e no Centro de Residencias Artísticas de Matadero Madrid, grazas á Diputación de Pontevedra en colaboración ca 32ª Bienal de arte de Pontevedra; en Atelier Mondial en colaboración co Institue Art Gender Nature (IAGN) da HGK de Basilea (CH) a través do programa internacional de arte do Museo de Pontevedra; en 12Miradas da Galería Vilaseco en colaboración ca Fundación María José Jove (Lugo, 2021), en Residency Unlimited (Nova York, 2021), e recibiu bolsas e premios da Universidade de Vigo (bolsa predoutoral, 2020–2023), da Deputación da Coruña (bolsa de investigación, 2023–2024), da Deputación de Ourense (primeiro premio do XVI Certame de Artes Plásticas, 2021) e da Deputación de Pontevedra (premio do Certame de Artes Plásticas Novos Valores, 2020).
As súas obras forman parte das coleccións da Deputación de Ourense e da Deputación de Pontevedra.
Cun garage-punk descarado e sen filtros, Lisdexiagaña terreo como unha das bandas máis auténticas da escena galega. Non veñen salvar o mundo, veñen facelo bailar.
Cun directo consolidado, que os levou a pisar multitude de salas e festivais por toda a comunidade, Lisdexia presenta agora o seu novo EP Esclavos do baile: seis himnos incendiarios que lanzan consignas que van dende a sátira lingüística ata a épica da resaca, sempre cunha conclusión clara: se queda vida, queda festa.
Lisdexia tece un son propio, mesturando o seu son garge-punk con toques de música tradicional, pop e mesmo funk, dando forma a un estilo propio e enérxico pensado para prender as pistas de baile.
A lectura pública Como dicía Castelao que se está a desenvolver hoxe, martes 1 de xullo, no Panteón de Galegas e Galegos Ilustres, na Igrexa de San Domingos de Bonaval, promete deixar unha fonda pegada emocional e colectiva no corazón de Santiago. O acto inaugural da actividade, que se enmarca dentro do XIII Festival Atlántica, contou coas intervencións de Natividad González, deputada de Cultura da Deputación da Coruña; Rosario Álvarez, presidenta do Consello da Cultura Galega; Valentín García, secretario xeral da Lingua da Xunta de Galicia; Francisco José Prieto Fernández, arcebispo da Diocese compostelá; Antonio López, reitor da Universidade de Santiago de Compostela; Goretti Sanmartín, alcaldesa de Santiago; e Soledad Felloza, directora do festival, en calidade de condutora do evento.
Unha vez rematada a inauguración, comezaron as lecturas nas que participaron, alén das devanditas autoridades, outras persoas como Ramiro Rodríguez, cónsul da República Oriental do Uruguai, Mercedes Queixas, deputada da área de Cultura do grupo do BNG no Parlamento de Galicia, Silvia Longueira, deputada do grupo Socialista no Parlamento de Galicia, Henrique Monteagudo, presidente da Real Academia Galega, Miguel Anxo Seixas, presidente da Fundación Castelao, Xurxo Lobato, académico da Real Academia de Belas Artes, María Xosé Fernández, vicepresidenta do Museo do Pobo Galego, Ángeles Tilve Jar, directora do Museo de Pontevedra, Francisco Oti, secretario da Academia Galega de Teatro ou Cesáreo Iglesias, presidente da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega, por citra algúns.
O acto, aberto ao público, está a contar cunha notable afluencia de asistentes que acoden de xeito espontáneo xerando un ambiente de escoita viva e constante ao longo da xornada. As voces da cidadanía anónima mesturaranse ao longo da tarde con otras máis coñecidas da cultura como Faia Díaz, Avelino González, Mónica Caamaño, Vero Rilo, Evaristo Calvo, Víctor Mosqueira, Ángeles Goás ou a propia Soledad Felloza, entre outros nomes que poñerán corpo e emoción aos textos máis emblemáticos de Castelao. E todo desenvolverase atravesado polo mesmo espírito: celebrar a palabra viva como ferramenta de encontro, memoria e transformación.
A lectura pública Como dicía Castelao está organizado polo Festival Atlántica e conta co patrocinio da Xunta de Galicia, a Deputación da Coruña e o Concello de Santiago, e coa colaboración do Arcebispado de Santiago de Compostela, a Fundación Castelao e o Museo do Pobo Galego.
FOTO NP: De esq a dereita: Antonio López, Valentín García, Goretti Sanmartín, Rosario Álvarez, José Prieto Fernández, Natividad González e Soledad Felloza (FOTO: Miguel Muñiz)
Erguinme cedo para dar un paseo pola fresca. O ceo, limpo coma un lenzo presto a ser pintado, anunciaba un día abafante, despois dunha semana de temperaturas máis suaves.
Acendín o móil para saber das novas. Chegoume con botar unha simple ollada e volver a metelo no bolso: Trump ameazando con máis aranceis se Sánchez non chega ao 5% de gasto militar; a lei de amnistia volvendo ao foco tras a decisión do Constitucional; a inflación que repunta… E se isto fose pouco, outra nova onda de calor que se achega este sábado, con temperaturas superiores aos 42º.
Tras dar a volta habitual—un percorrido circular de preto de tres quilómetros—, aproveitei para mercar unha bolsa de cubiños de xeo e o pan do día. Logo, cun libro baixo o brazo, “El arte de caminar y el placer de sentir” dun amigo de Gran Canaria, que convida a camiñar polo litoral do Telde, marchei para “A Cortiña” e , alí, baixo da miña figueira preferida, dispúxenme a ler.
Apenas comezara a ler o capítulo referente á costa urbanizada: “Nos encontramos a mitad del recorrido de los acantilados de Malpaso cuando un muro, construído hasta el borde del abismo, nos impide continuar nuestro periplo.”, un merlo pousou, xusto a meu carón, como se me coñecese de toda a vida.
—Bo día, amigo —dixo, botando unha ollada ao que lía—. Pódese saber que les?
Faleille do contido do libro, do camiñar pausado e contemplativo que propón. Confeseille de que xa que este verán non ía viaxar fisicamente o facía en espíritu. Así, mentres paseo polas páxinas, esquezo por un intre todas as calamidades deste mundo.
O merlo, abriu e pechou as ás, como un xesto de compadreo e seguiu falando:
—Esas calamidades que contas, veñen xa de moi lonxe, non si? Os vosos problemas repítense desde que o mundo é mundo: guerras, pobreza, soidade, fame, incomunicación…
—Tes razón —respondinlle—. Agora a xente fala máis coas máquinas que coas persoas.
O merlo, inclinou a cabeza, como asentindo.
—Nós, sen embargo non queremos saber nada deses trebellos que nos distraen do noso canto, que é falar coa mañá, coas árbores, co campo, co vento…
Seguiu a acusarnos de como destruíamos a natureza, botabamos abaixo os bosques, envenenabamos os ríos… Eu non tiña máis que darlle a razón en todo o que me contaba.
—E se facedes todo iso. Por que te estrañas de que vos falte alegría? A natureza e o mundo están para ser compartidos, nunca dominados —continuou a dicir, ollando cara ao ceo e asomando aos seus ollos unha pinga de nostalxia.
Quedei calado sen saber que responder. Sentín que a conversa estaba tocando ao seu fin e que lle chegara o intre de alzar o voo e procurar outros horizontes lonxe da miña voz. Así que lle preguntei se non perdía a esperanza nun mundo mellor. Necesitaba coñecer a súa visión por ver se me levantaba a moral. Contestoume:
—E logo non me sintes cantar todos os días? Se canto é que teño esperanza. Todas as mañás me ergo e fago sempre o mesmo malia que cada vez teña menos que me escoiten.
O merlo bicou a terra, pillou unha miñoca e, antes de botarse a voar, despediuse cun consello:
—Se queredes que o mundo cambie, só tedes que calar un pouco… e escoitar.
Quedei pensativo mirando para as pólas da figueira, das que comezaban asomar os primeios froitos. Así estiven un bo anaco ata que decidín retomar o libro: “La pared protege un parking dentro dun área hospitalaria, pero impide el paso libre por el litoral marino al que todo ciudadano tiene derecho…”
O XIII Festival Atlántica chega por primeira vez a Vimianzo cunha programación que mestura historia, tradición oral e espírito rebelde en tres propostas gratuítas pensadas para todos os públicos. O Castro das Barreiras e o Castelo —dous espazos cargados de simbolismo— converteranse en escenarios da palabra viva durante os días 29 de xuño e 2 de xullo. Deste xeito, Vimianzo intégrase na ruta do Festival Atlántica, comprometéndose coa cultura oral e a posta en valor do patrimonio a través das historias que nos conectan.
A xornada do domingo 29 de xuño abrirase ás 19:30 horas no Castro das Barreiras cunha visita guiada especial a cargo do arqueólogo e divulgador Ángel Concheiro, tamén coñecido como Tito Concheiro, quen achegará ao público adulto os segredos e a historia deste importante xacemento da Idade do Ferro, un dos mellor conservados da Costa da Morte. A actividade permitirá coñecer de preto os últimos achados e interpretacións sobre este antigo poboado fortificado, descubrindo a súa complexidade, arquitectura e relevancia histórica. Un convite a pisar sobre as pegadas da historia, a escoitar o que nos contan as pedras e a deixar que o pasado nos fale con voz nova desde o corazón da terra.
Cándido Pazó: historias para rir, lembrar e vivir
A continuación, ás 20:30 horas, tamén no castro, o recoñecido actor e narrador Cándido Pazó presentará Contar para vivilo, unha sesión para público adulto chea de humor, emoción e memoria. Co seu estilo inconfundible, Pazó ofrecerá historias e parrafadas que viaxan no tempo e nos levan de volta ás xentes e lugares doutrora.
Durante sesenta minutos, Pazó despregará o seu inconfundible estilo nunha viaxe feita só de palabras: contos, lerias e parrafadas que transitan por outros tempos, outras xentes e outros mundos, pero que falan directamente ás preocupacións e alegrías do presente. Un espectáculo que mestura retranca e tenrura, e no que o escenario se transforma nun lugar de encontro co vivido e co imaxinado. Porque quen sabe contar, fai que queiramos seguir escoitando. E quen escoita, vive dúas veces.
Pepa a Loba: aventuras, misterio e igualdade dende o corazón do conto
A programación completarase o mércores 2 de xullo ás 11:00 horas no Castelo de Vimianzo coa función Procúrase Pepa a Loba, da narradora Cris Collazo, unha proposta para crianzas a partir dos 5 anos —aberta tamén ao público xeral— na que a lenda da famosa bandoleira galega se transforma nun contacontos participativo con música, danza e moito misterio. A actividade forma parte tamén do campamento de verán da vila.
A historia lévanos ata o ano 1890, xusto no día da inauguración da taberna da mítica Pepa a Loba, figura rebelde e lendaria da tradición galega. A súa extravagante gavela —formada por Xan Quinto “o vello”, Maninocente e mesmo Calamity Jane— celebra a ocasión, mais algo se agocha nas sombras: un tesouro perdido que só Pepa coñece… e que precisa da axuda do público para atopar.
A narradora Cris Collazo ofrece un contacontos dinámico e divertido, no que se reivindica a amizade, a aventura compartida e a igualdade de xénero, todo nun entorno que convida a soñar e a xogar coa historia. Un convite para cativar a pequenos e grandes cunha heroína pouco convencional e moitas ganas de facer rebulir a imaxinación.
Palabra viva como amuleto
Co leitmotiv da memoria como amuleto protector, o Festival Atlántica 2025 pon o foco no poder simbólico da narración oral como acto de protección e resistencia. Os sanandresiños de Teixido, pequenas figuras votivas cargadas de desexos e significados, inspiran a imaxe desta décimo terceira edición do festival.
A presenza de Atlántica en Vimianzo é posible grazas á financiación da Xunta de Galicia e da Deputación da Coruña e ao patrocinio do Concello da vila. Vimianzo forma parte das máis de 27 localidades galegas e portuguesas que este ano acollen o festival. Toda a información está dispoñible na web: www.festivalatlantica.gal.
Palabra viva como amuleto
Co leitmotiv da memoria como amuleto protector, o Festival Atlántica 2025 pon o foco no poder simbólico da narración oral como acto de protección e resistencia. Os sanandresiños de Teixido, pequenas figuras votivas cargadas de desexos e significados, inspiran a imaxe desta décimo terceira edición do festival.
A presenza de Atlántica en Santiago e Teo é posible grazas á financiación da Xunta de Galicia e da Deputación da Coruña, ao patrocinio dos respectivos concellos e á colaboración do Museo do Pobo Galego, da A.C. O Galo e do CSC A Rocha. Santiago e Teo forma parte das 27 localidades galegas e portuguesas que este ano acollen o festival. Toda a información está dispoñible na web www.festivalatlantica.gal.
FESTIVAL ATLÁNTICA
Atlántica, Festival Internacional de Narración Oral, naceu no ano 2013 con sede en Santiago de Compostela cunha clara vocación de ser un encontro de voces e historias de perfil atlanticista. Mantén o seu obxectivo de indagar nas raíces comúns das historias do océano, na procura da identidade cultural do Atlántico. Traballa a prol da posta en valor dunha arte escénica amarrada ao territorio, antiga pero adaptada aos tempos, e ampara, xera e difunde unha narrativa integradora, igualitaria e sostible.
O Instituto de Estudos Chairegos (IESCHA), co patrocinio e financiación da Área de Cultura-Vicepresidencia d Deputación de Lugo, e coa colaboración do Concello de Vilalba, e dentro dos actos programados co gallo do 2025-ANO CASTELAO, organiza a representación teatral COUSAS, de Castelao, a cargo do grupo Os Quinquilláns.
O acto terá lugar no Auditorio Municipal de Vilalba o venres 4 de xullo de 2025, ás 20:00 horas.
