Na seguinte ligazón vai un vídeo de 2 minutos que tenta resumir toda a actividade que en 2023 desenvolveron desde a Casa-Museo Manuel María e que esperan continuar realizando coa participación e apoio da cidadanía ao longo deste 2024.
Título: SÁBEO
Sábeo quen treme de medo sen aparente motivo. Unha presenza ameazante que te abanea, que te invade para consumirte. Sábeo quen sofre perda, quen sofre terrible perda, quen de súpeto se ve privado de piar fundamental. Sábeo quen non atopa as bágoas cando as precisa, quen as encontra cando non as chama. Sábeo quen coñece fonda tristura indefinible que non é quen de sacudir. Sabe da dor quen a padece. Cadaquén ao seu encontro de xeito distinto.
Sábeo e coñece os danos un mesmo, os danos que provocan os cambios. Quen o sufriu sabe a que sabe a amargura, a desfeita imparable que nos elimina. Que abate e derruba partes de nós que non volverán. Quen se viu axitado por cruel violencia, sabe o que é afogar en día soleado. Sabe que cando un regresa desa terrible negrura, non o fai sendo quen era.
Ti sabes que o sei. Eu sei que o sabes. E abre o día e un vese empurrado a encetar un bolo, a abrir outro rego, a erguerse coa caída da folla. Un vese irremediablemente empurrado a sorrirlle a un mundo de navallas e caricias, de violencia e pétalos, de despedidas e esperanza.
O Instituto de Estudos Chairegos, en colaboración coa Área de Cultura-Vicepresidencia da Deputación de Lugo, organiza o xoves 28 de decembro de 2023, na Casa da Cultura de Vilalba, ás 20:00 horas, a presentación do libro 1916 1923: O IRMÁN PEÑA NOVO, do que é autor ALBERTE CURRÁS GATO.
O acto contará co presenza do propio autor do libro, Alberte Currás Gato, e de Marisa Barreiro, presidenta do Iescha.
Esta publicación foi editada polo Instituto de Estudos Chairegos e financiada pola Área de Cultura-Vicepresidencia da Deputación de Lugo.
NOTA_INFORMATIVA_ALBERTE-CURRAS
ENCONTROS PROHIBIDOS
Todos os días á tardiña ía buscar auga a aquela fonte. Ti agardabas por min, sentada a mollar os pés na pucharca que se formaba co que escorría dos canos revestidos de mofo que ás veces se mesturaba co xélido e cristalino fluído.
Despois collíate da man e marchabamos cara ao carballo, que era o noso agocho secreto, e alí xogabamos aos médicos. Por suposto, eu facía de doutor, porque naquela sociedade tan machista non se nos pasaba pola cabeza que unha nena puidese ser médica, como moito enfermeira. E claro, coller un garabullo e facer que me pinchabas, que gracia tiña?
Eu sentíame orgulloso da miña condición de curandeiro e debaixo daquela rebola era onde tiña lugar a consulta.
—Doutor dóeme a teta esquerda —dicíasme.
E comezaba a exploración, a miña man sobraba para tan incipiente peito. Lembro que me daba moito gusto; supoño que a ti tamén pois non dicías ren.
—Doutor dóeme a cona.
Baixábache as bragas e quedaba impresionado por aquela falta de apéndice e empezaba a tocarche naquel burato que para min era todo un misterio. Rematada a consulta receitábache algo, normalmente unha mestura de flores e herbas machucadas coas que tiñas que untarte para curar a dor. Despediámonos cun bico e ata o próximo día. Se acaso nos víamos pola aldea facíamos como se non nos coñecésemos.
Chegada a noite, comezaba a miña tortura. Tiña pesadelos onde morría e ía dereitamente ao inferno pois non me daba tempo a confesar o pecado mortal que viña de cometer. Pero como sempre temos a man algún mecanismo de defensa lembrábame que era doutor e. polo tanto si podía facer eses tocamentos, xa que eran para curar os males que che afectaban.
Un día, non me esquecerei, era unha tarde do mes de xuño, desas tardes fermosas de primavera, alí estabas coma sempre; repetimos o ritual de todos os días e cun bico despedinme de ti. Non podía imaxinar que sería a derradeira vez que nos iamos ver.
Non volvín saber de ti despois daquela tarde. Agardaba impaciente que apareceses, pero só había silencio e baleiro. Así pasaron os días, sen unha palabra, sen unha explicación. Non quería aceptar que xa non volvería verte. Pasei noites en vela, afogado en bágoas, negándome a crer que todo acabara.
Cando chegou a festa de San Xoán, pensei que sería unha boa ocasión para distraerme e divertirme. Foi alí onde, nun descanso, te vin collida da man del. Era un dos músicos de Os Alesandi, un famoso grupo moderno por aqueles anos, que tocaba esa noite. Chamábase Rodri, Piji, ou algo así. Non me importaba o seu nome, só o seu sorriso arrogante. Sentín un nó na gorxa e un puñal no peito. Non puiden soportalo. Deixei atrás o ruído, o lume e a xente, e corrín cara á casa, sen mirar atrás.
Foi o peor San Xoán da miña vida. Aínda hoxe cando o lembro sinto un arrepío que me percorre toda a espiña dorsal.
Vaia noite que me deches, miña adorada paciente!
O vindeiro sábado 16 de decembro, a partir das 17 h., no Museo das Aves de Cospeito celebrarase a presentación das obras gañadoras no V Certame de Poesía TORRE DE CALDALOBA, que organizan o Concello de Cospeito e a Asociación Recreativo Cultural de San Martiño de Pino, en colaboración con Culturalia GZ.
As obras que se presentarán son Cartografía dos tránsitos, de Maurizio Polsinelli, que acadara o primeiro premio, e Caeiro, de Mercedes Rodríguez Bolaño, gañadora do segundo premio. Ámbalas dúas editadas baixo o selo de TrisTram.
No acto, ademais das persoas autoras das obras, participarán tamén Armando Castosa, alcalde de Cospeito, María José Paredes, concelleira de Cultura de Cospeito, Inés Lozano, presidenta da Asociación Recreativo Cultural de San Martiño de Pino, e Martiño Maseda, administrador de Culturalia GZ.
Durante a celebración do evento tamén haberá música ao vivo co dúo 2naFronteira, integrado por Mauizio Polsinelli, ao piano, e a voz de Carmen Penim.
Título: PONTES
Miro todo. Retrato parte. Lonxe, preto. Onte ferida, hoxe bagaxe.
A miña fe sobrevive na proximidade, na nervadura da folla. No acto de asomarse á invisible presenza da molécula. Na fonda curiosidade que me esperta o que sendo non se reflicte.
Mais tremo tamén na liña, inalcanzable e non sempre definida, do horizonte. Na paisaxe latexante que aparece ao recuar, no retroceso necesario para relaxar a mirada, para habitala con outras perspectivas. No exercicio preciso para contemplar o conxunto dunha beleza tecedora de pontes que desde aquí non podo tocar. Pontes que me falan, ás costas, de quen xa non son, despois de atravesalas. Pontes que desde a distancia locen a maridanza extinguida do meu pronome a carón dun verbo asombroso. Nunha fugaz conxugación na que fun percorrido polas xemas da galaxia.