DÚAS LENDAS DOS ANCARES
O MILAGRE DO SANTO GRAAL
A principios do catorce
nas montañas do Cebreiro
o crego deste lugar
non cría que pan e viño
en corpo e sangue divina
se puidesen converter.
Un día de cru inverno
por mor dunha gran tormenta
os veciños da contorna
as obrigacións sagradas
non puideron atender.
Estando a igrexa baleira
e o padre a misa dicindo,
no intre da consagración
pola porta asoma un home,
o frío nos ósos trae.
Era este Juan Santín,
veciño de Barxa Maior,
que nunca a misa faltaba,
tivese labor á vista,
fixese un tempo de raios.
O párroco sorprendido
para si isto marmexa:
-Pobre home, meu coitado,
poñerse en camiño hoxe
con este tempo de raios
exposto a morrer de frío
por un bocado de pan
e un gargalloto de viño!
Segundo o ía dicindo
un arrepío no corpo
de arriba a abaixo sentiu
e asustado viu cá hostia
mudaba en carne sanguenta,
o viño xa máis vermello
a sangue humana cheiraba.
Ao pé do altar de xeonllos
caeu repentinamente
ficando desvanecido,
alí mesmo sobre as gradas.
Cando Santín se achegou
ao intentalo incorporalo
comprobou que estaba morto.
Se algún día visitades
esta igrexa do Cebreiro
xunto ao altar veredes
cáliz e mais relicario
contendo o sangue e a carne
de Xesús, Noso Señor.
Proba esta, do milagre
que aquel día aconteceu.
A DONIÑA BRANCA
De Froilaz, señor de Doiras,
era Aldara, filla amada;
de salientable beleza
por todos era loada.
Quixo o azar que namorara
de aposto e honrado galán,
fillo doutro gran señor,
que na redonda moraba.
Conforme, seu padre amado,
consentimento outorgou,
data no calendario
ben subliñada ficou.
Mais unha aciaga tarde
mentres un paseo daba
polos bosques da contorna,
desapareceu, coitada.
Baldía foi a procura
polos montes de Cervantes;
ninguén deu noticia algunha
da desventurada amante.
Un día, seu irmán Egas,
mentres andaba de caza,
fermosa cerva albiscou,
como a mesma neve, branca.
E cunha certeira frecha
a vida lle arrebatou;
o inofensivo animal,
inerte no chan ficou.
Era tan grande o seu peso,
que non puido coa peza;
unha pata lle arrincou
para dar fe da proeza.
Cando ao castelo chegou,
perplexo a padre deixou;
man suave de muller
do vello zurrón sacou.
Desesperados correron
a xunto da cerva branca;
no seu canto atoparon
á linda doncela, manca.
A lenda asegura que foi
encanto de mouro ou fada,
e que ao morrer o veado
volveu ser, de novo, dama.