Andanzas do Suso de Lameliña. Sara Abeleira, “Memorias procaces”

Andanzas do Suso de Lameliña

Suso de Lameliña

MEMORIAS PROCACES

Hoxe, nestas “andanzas do Suso de Lameliña”, vou falar de Sara Abeleira, un heterónimo de Xesús Trashorras. Deixo aquí, un capítulo da “Memorias procaces” da propia Sara e media ducia de poemas da mesma autora.

Desde que teño uso de razón na miña casa sempre estivo moi presente a morte, non en van os meus pais tiñan unha funeraria.

Meu pai era carpinteiro, pero a parte de facer mobles, a súa especialidade eran os ataúdes. Era o único que os facía de toda a vila, non só para a nosa funeraria senón para outras, mesmo de fóra do concello.

Por iso para min a morte sempre foi algo moi familiar e ver mortos non me supoñía ningún temor, todo o contrario, gustábame. Isto ía influír moito na miña personalidade e na forma de enfrontarme á vida, xa de adulta.

A miña nai era a encargada de forrar as caixas e a min prestábame moito axudala. Deste xeito aprendín o labor, que xa de máis grande realizaba ao rematar a tarefa que traía do instituto.

O taller de meu pai, era ao mesmo tempo un lugar de diversión. Alí traía ás miñas amigas a xogar. Unha das brincadeiras habituais era o xogo das “agachadas”. Os ataúdes servían de lugar de escondedoiro. Tamén era habitual esconderse tras das coroas ou ramos de flores. A morte ligada á vida e agora, xa pasadas varias décadas, ao paraíso perdido da infancia.

Pero non só a infancia, tamén á adolescencia e aos primeiros xogos sexuais. Xa non ían só nenas, a partir dos catorce anos, empezaron ir rapaces, e “as agachadas”, fixo posible o descubrimento de novas emocións e dun novo mundo por explorar.

Foi precisamente entre ataúdes, onde tiven a miña primeira relación amorosa, con Andrés, tres anos maior ca min. Que mellor sitio ca un lugar coma aquel, morte e sexo, dúas caras dunha mesma moeda. Despois viñeron máis e non só con Andrés, estábase fraguando a miña futura promiscuidade. Ata que un día, nos sorprendeu mamá, en plena faena. Non quero lembrar a vergoña que pasei e coma Andrés saíu disparado, medio espido, camiño da rúa. Desde aquel día, non volveu entrar ninguén máis.

Foi naqueles anos, en torno aos catorce, cando comecei a escribir poemas, e claro morte e sexo, xa desde o primeiro momento, eran os temas que máis me gustaba tratar nos meus versos. Temas que seguen a estar aínda hoxe moi presentes na miña poesía.

Memorias Procaces

Sara Abeleira 

cansa de ser eu

cavarei a fosa

onde soterrar 

todos os delirios

ata ser ingrávida

amante de deus

con quen fornicar 

en redentor leito

beatífico arroubo

virxe sen coroa

———————————————————–

o silencio

era unha mordaza

no corazón das tebras

un averno

albergando mágoas

entre xemidos e sangue

a casa un lúgubre zulo

a túa palabra invisible

osmando a chegada da morte

gardo 

corpo vulva choiva

baleira de pombas

e de ausencias presentes

ese instante 

e a súa doce amargura

de herba campía

agardo

virada cara ao desenfreo

agardo

a que me ince co veriño 

da impudencia

corpo vulva choiva

que expira

——————————————-

agochada

nas túas coxas

cronoloxía dun amor

entre latexo e latexo

desbravarte 

dos meus beizos escravo

ata saciarme

prendida dos teus xemidos

conspirando contra o fastío

————————————————–

as miñas mans non están feitas

para escribir poemas finos

desde o día que abandonaron o fogar

afixéronse a vocear arengas insubmisas

mentres agardan por unha revolución

que nunca chega

as miñas mans andan ceibes 

por unha terra sumida na desfeita

á procura de salagres versos 

cos que cuspir na faciana do desleixo

desde o día en que se botaron ao monte

son lobas solitarias 

ouveando polas congostras

as miñas mans non están feitas

para escribir poemas finos

as miñas mans beben da doce anguria da derrota

———————————————————

Gústame Cristina Rosenvinge,

enxalzar, sublimar a derrota,

as novelas de Mccarthy,

todos os fermosos cabalos,

as películas de Fassbinder,

as lágrimas de Petra von Kant.

Gústame Cristina Rosenvinge,

pulgas no corazón,

deitarme soa na cama,

escribir un poema de amor,

tiralo máis tarde ao lixo.

Gústame Cristina Rosenvinge,

mesturar whisky con auga bendita,

espertar sendo Sylvia Plath.