A FERA, por Miguel Díaz

A FERA

Miguel Díaz

Territorio hostil.

Constrúome na rebeldía

e tamén no enfrontamento.

Son o branco perfecto

de balas indiferentes

e a fera inadaptada

ouveando no monte…

Son a póla que esgaza

dun carballo ignorado

e teimuda voz que discrepa

entre a riada insensible…

Son viaxante que camiña

en dirección prohibida…

Son o que non entende

a persistencia do odio

e o corazón que se abafa

cando a rabia se revela…

Son o estraño desnortado

na terra da vosa palabra

e arrímome ó silencio

da diferenza desprezada…

Son a pel incomprendida

e a man que agarda…

Son o verso que non les

e o libro que se esconde

porque existo nun poema

construído con feridas…