A FERA
Miguel Díaz
Territorio hostil.
Constrúome na rebeldía
e tamén no enfrontamento.
Son o branco perfecto
de balas indiferentes
e a fera inadaptada
ouveando no monte…
Son a póla que esgaza
dun carballo ignorado
e teimuda voz que discrepa
entre a riada insensible…
Son viaxante que camiña
en dirección prohibida…
Son o que non entende
a persistencia do odio
e o corazón que se abafa
cando a rabia se revela…
Son o estraño desnortado
na terra da vosa palabra
e arrímome ó silencio
da diferenza desprezada…
Son a pel incomprendida
e a man que agarda…
Son o verso que non les
e o libro que se esconde
porque existo nun poema
construído con feridas…