ESQUECEMENTO
Fica na ventá
ollando para o lonxe,
xa se escoitan os carros,
co seu asubío cantan,
cargados de trigo e avea,
veñen de présa para a eira.
Ameaza a choiva
no abrente,
as leiras están segadas,
vacas e bois xa carretan
o pan que traen para as mallas.
Ela espida de presente,
na ventá, olla para o lonxe,
non se lembra que é tarde,
que iso aconteceu onte…
que xa non cantan os carros,
nin se escoita o asubío.
Nunha cadeira sentada
ela mira pro infindo,
xa non hai leiras segadas,
nin carros traen o trigo,
non ten pasado
nin presente,
o seu pensamento esquivo,
perdido, está no camiño.
nesta ventá, nesta xente,
ollando con ollos baleiros
mirando pro infindo.
para os campos e as leiras,
ainda que no seu maxín se escoiten
os berros dos segadores,
que no gume da fouciña
segan o pan con suores.
Unha bágoa escorre morna
por esta cariña enrugada,
quén sabe se en algún intre,
lembra cousas en concordancia,
porque outros moitos intres,
esquecemento… non falta.