Mundo inxusto,
síntese dunha promesa rachada,
fame, penas, estravíos,
Ilusións esnaquizadas do pobo que agardaba…
o cambio, a simbiosis do mundo,
asemella un teatro da vida, onde somos
títeres asoballados, sen verbas nin opinións…
criterios esmorecidos dun pobo en decadencia,
con leis en desuso é obsoletas,
onde non hai liberdade, aunque moito se predique,
e o ladrón tén máis derechos ca vítima,
e onde teñen que morrer mulleres pra que haxa xustiza,
porqué non antes??
porqué as leis van tan amodo, e non chegan a tempo…
Mundo esnaquizado póla soberbia, unhos poucos,
corruptos é famentos de bens alleos,
que se manteñen coa fame do pobo,
coas súas bágoas, co seu sofrimento,
seremos ambivalentes pasaxeiros
dunha década en deshuso, con fronteiras e murallas,
balados que se erguen ata o ceo,
impedindo a fraternidade dos pobos,
asemellamos unha morea de lobos famentos,
pelexando polo territorio existencial da discordia,
oxalá veñan tempos novos,
onde sexa o sentimento o que mande, algunas veces,
aunque sexa,
coa humildade do corazón
dun neno, onde non hai nin malicia nin ruindade,
neste corazón puro e transparente,
onde se agocha a inocencia,
desexaría que tan sólo por un día
se gobernara así o mundo,
entenderíanse moitas cousas que agora
non se entenden…