HENKO. A mirada de Miguel Díaz


HENKO

Miguel Díaz

Título: A PLUMA

Quixérao pronunciar pero árdeme na boca. E cando o verbalizo xa só é cinza.

O que ocorre xa é un todo en dilución, unha secuencia de procesos anuladores.

Quizais sentir sexa só iso. Lanzar un barco de papel ao baleiro. Deixar caer no alcatrán unha semente inútil. Percibirse a un mesmo como a pluma do paxaro que se solta do animal e pousa na cuberta dun barco abandonado. Unha pluma que aínda canta o que aprendeu do paxaro.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz


HENKO

Miguel Díaz

Título: OCOS DE AUSENCIA

Os camiños que emprendemos alónganse en reviravoltas e cada paso que damos semella afastarnos máis do que procuramos. Construímos, trementes, unha figura desconxuntada. Un crebacabezas incompleto. E acabamos por respirar neses ocos de ausencia, nesa predisposición de baleiros.

Nada posuímos. Soamente un cesto baleiro e famento, que se desfai desde dentro. Un furado no fondo do peto. Un paxaro morto no intento. Nada posuímos e algo inmenso énos achegado pola morte do desexo. Porque nada é para ser posuído. Por iso nos espimos na beleza sen tocala, do mesmo xeito que a beleza nos ispe tocándonos. Por iso descartamos o camiño recto, para medrar lonxe dos atallos, para diluírnos en meandros.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: BARCO

Galopa. Galopa, si. Unha confrontación conquista o efémero. Galopa a miña boca na túa ausencia. E galopa a túa ausencia na borda en chamas. E eu, que son cinza, berro e pronuncio un barco. E, co barco que declaro, galopa o silencio. E polo silencio agancha unha mirada. E na sombra que che debo, a auga traza un fío, un abismo, unha liña tecida de nada.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: DISPARO

Houbo un momento. Un reloxo de area conxelado. Amar nese intervalo. Nunha tregua filtrada entre a treboada, unha fuxida desprezadora do aramado.

E logo rompeu o espazo, o lenzo preparado rachou dun bandazo.

E seguiu a obra. Cabalos aloucados, galopar no escenario. Volveu o ruído, a batalla terrible, a palabra perdida.

E entón, de novo retornar ao soldado. Fusil, escudo. Pólvora disposta, famenta bala. Achégase alguén na noite e non hai pregunta. Só disparo