Continuamos cos II SÁBADOS DE TEATRO que organiza o IESCHA, coa colaboración da Deputación de Lugo, dentro do Programa Buxiganga’2017, prevista para o vindeiro sábado, 21 de outubro, ás 20:30 horas (non ás 20:00, como inicialmente estaba anunciado), no Auditorio Municipal de Villalba, con entrada libre e gratuíta.
ALBA. A CASA PECHADA, Nostrum Cai
Neste enlace o datos do evento.
*Información facilitada polo IESCHA.
ENTREGA DOS PRÉMIOS DO CERTAME <VILARIÑAS>
Xa temos data para a entrega dos premios do #CertameVilariñas 2017. Será o 2 de Decembro, sábado ás 18:30 na igrexa dos Vilares (Guitiriz). Sandra Sandra Arauxo Carballido, Pedro Rielo Lamela e Toño Núñez serán agasalhados con unha peza única da artista Viki Rivadulla, num acto poético coa participación de representantes da cultura e da poesia chairega na igrexa na que foi bautizado o poeta Díaz Castro.
http://culturaliagz.com/?s=Vilari%C3%B1as
*Información facilitada por Antón de Guizán en representación da Asociación Sociocultural OS VILARES, LAREIRA DE SOÑOS e da NPG.
De paso que imos ás #assanlucas861! Quedades convidados!
Domingo, 22 de outubro
ACTOS PREVIOS
Ás 11.15 h.: Recepción do CORO CÁNTIGAS DA TERRA da Coruña, diante da casa natal do músico PASCUAL VEIGA (a carón do Seminario).
Ás 12:15 h. Ofrenda floral homenaxe a Pascual Veiga ante o seu mausoleo, no Cemiterio Vello.
Ás 13:00 h. Auditorio Pascual Veiga.
–Homenaxe á sección mindoniense das Irmandades da Fala no centenario da súa fundación.
ACTO DE ENTREGA PREMIO MONDOÑEDO10 2017
–Auditorio Pascual Veiga.: Acto de entrega a Chus Pato do Premio Mondoñedo10 2017, modalidade Poesía, polo seu libro “Hordas de escritura”, Xerais, 2008. (Premio fallado o 15 de outubro)
Pechará o acto o coro Cántigas da Terra coa interpretación do Himno Galego.
*Información facilitada dende as entidades organizadoras do Certame MONDOÑEDO10
Un días atrás o escritor Manuel Rivas dicía “A memoria non ten que ver co pasado, ten que ver co coñecemento”. Reflexión moi certeira e necesaria pois, incluídas as definicións ao uso que traen os dicionarios, soemos pensar que a memoria é tan só unha facultade que permite reter mentalmente cousas pasadas. Pero non; a memoria, verbalizada, reflicte a percepción que temos do universo.
Soe suceder que este vivir acelerado provoque que, sen decatarnos, esquezamos o son e a música de moitas desas palabras que foron e son arrolo no devir das nosas vidas, así que para tratar de coñecer, recuperar ou actualizar a memoria desas palabras preparamos a décima edición da Xornada de Literatura de Tradición Oral, a celebrar en Lugo o 21 de outubro e que leva por título “Palabras con memoria: topónimos, ditos, frases, nomes … con historia”
A tal fin convocamos a recoñecidas autoridades en toponimia, onomástica, lexicografía, fraseoloxía e incluso a falantes dalgunha xerga para evocar esa memoria, esa sabedoría que atesouran as palabras que, tanto se as usamos coma se non, están impresas no noso mapa emocional e son ADN da nosa biografía individual e colectiva. Boa parte do que sabemos está rexistrado aí, no disco duro da alma-espírito das palabras.
Porén, a pesar do moito esquecido, seguimos vivindo rodeados de nomes cos seus significados. Os nomes da terra, dos camiños, das plantas, das fontes e dos ríos, das covas e das pedras, dos ventos e das estrelas, das néboas, das montañas ou do mar son rastros que deixamos. Os nomes dos obxectos, os dos males que padecemos, os nosos propios nomes e apelidos, incluídos os alcumes, gardan historias que contar, nacidas unhas no lonxincuo esplendor das vellas culturas e outras no íntimo da casa, aldea ou rúa, con significados concretos, case secretos.
Onde se chama Pena da Moura, un supoñer, é seguro que hai un relato dun ser encantado chamado así, Moura, que reside ou residiu por alí e que, se temos curiosidade, pode contarnos das crenzas relixiosas dos nosos tataravós. Onde lle din Fonte do Encanto, hai ou houbo “encantados”, e onde Pena da Vella aínda hai recordo dunha muller anciá, seguramente referido á mesma divindade que lle presta o nome ao Arco da Vella.
Somos singulares porque cadaquén temos reservado en exclusiva un ou máis nomes. Sabemos onde andamos e vivimos, o lugar que ocupamos, porque pisamos territorios nomeados. Socializámonos compartindo unha lingua ou varias, ás veces un argot exclusivo dun gremio ou dun oficio; son moreas de palabras que ao pronuncialas ou escribilas revelan quen somos, que gustos temos e tamén que territorios pisamos.
Para rematar permítanme unha brincadeira. Trátase dun conto de ampla difusión. O protagonista é un mozo que vai estudar fóra. Cando regresa, xeralmente aos poucos días pois é de capacidades limitadas, ve ao pai traballando na eira cunha ferramenta.
O mozo pregúntalle ao pai: Papá, como se chama iso? O pai, incrédulo, responde: Xa non te acordas? Non! E di o pai: Ponlle o pé enriba dos dentes! O mozo faino e, en consecuencia, recibe o golpe contundente do mango contra o propio dentame.
Agora si; xa ten memoria, e dixo: Carallo, anciño, como me mancaches!
Un golpe de efecto simbólico para activar a memoria desas nosas palabras é o que pretendemos.
©Antonio Reigosa