Pérdome nas sombras… dunha noite
onde ata a lúa se agocha de mín…
Escoito ó lonxe o triste ouvear
dun lobo solitario que ó ceo berra…
Corren as nubes cada vez máis mouras,
preñadas de tronos que ameazan con rachar
a miña sombra…
E o triste ouvear… segue ó lonxe
coma unha letanía nada no silencio,
que vai envolvendo o meu medo…Lóstregos en darredor, lume celeste
que se acende no monte e disípase a escuridade
por cachos… de intre.
As sombras seguen a reinar cabo de mín.
Teño medo… da noite e dos seus meigallos.
Deste pesadelo que me pón bencellos
darredor das mans e amárranme forte…
Caio de xeonllos no fondo do valado,
nunha gábea tan fonda coma o meu soño…
Abro os ollos, por entre as nubes
deste ceo anubrado a lúa ábrese camiño
e óllame dende o seu trono, dame alento…
o ouvear xa se escoita máis lonxe… máis lonxe, lastimeiro, preto da nada…
A luz da lúa racha as tebras…
Os suores mollan o meu corpo espido,
na almofada descansa… o pesadelo.
A respiración vólvese calma…
e os lobos seguen a ouvear… ó lonxe.