Silencio ancestrai, Universo nun poema, flor dunha esperanza máxica, dun outono derradeiro, estrela dun soño ao carón da lembranza, cunha soidade que viaxa no tempo, man esperando a inmortalidade.
Ousadia da vida, camiño que soña, con árbores de follas que fan música, deserto cunha máxica liberdade.
Bágoas da alma na soedade dun cristal, lúa baleira, néboa e orballo, río que leva un doce son na auga, chaira das meigas, pasaxes que durmen sentadas nun poema.
Ana Mar Fraga Rábade.