A chave
procura da poesía
carlos drummond de andrade
dar forma
ir do abismo da abstracción
ao concreto dalgún ser
porque nomear é
consentir o sentido
encarnalo
e as cousas toman corpo
aparécense
mais antes diso é preciso
convivir con elas
en silencio
mentres medran
primeiro síntelas
logo anuncianse
e ao fin chegan
a xeito de verbaimaxes
seres camiñando a emerxer
da lameira primixenia
onde acaso habite todo o indecible
até as plumas do paxaro
que migra para escapar do frío
de estar soliño no mundo
dar forma
ir da sima ao ceo
da raizame do carballo até
o fulgor das chamas a transcender
do novelo onde os sensos se entrelazan
até o celme do voo
..
corvo buxo
seixo seara
carne limo
ser camiñando a vibrar
verba pronta
numen nuance
ser a se despegar da terra
nube fume
lume ar
..
trouxeste a chave?
querían saber as cousas nunca ditas
estaban a preguntar sen xeito
terror do amorfo
urro do indefinido
noméanos!
e eu sen a chave
debina esquecer non andel que fica
alén das faíscas
debeume caír ao río ao cruzar a ponte miserela
o caso é que non poden saír
e berran todas no limiar
ás veces non se atura este balbordo
ouzan, quen vai!
e abrollan misturadas
no escuro da lentura
e atóanse e queren ser ditas
..
era ámbar
o que reclamaban para si
e eu sen a chave
no limiar dun verso
e o terror do amorfo
ha ser a orixe desta xeira
trouxen unha caixa de mistos!
..
á luz da lareira procuro
muxicas na labareda
trenzo restras de candados
que gardan delicadezas
as de drummond e florbela
as de pessoa e teixeira
e acho algúns adxectivos
espantosos iludidos
verbas marabillosas
mundos novos acendidos
materia prima para a alquimia
do ir do dito ao por dicir
..
criar substancia
..
ando a fundir unha chave
traio mistos para o lume desta fragua
e teño un crisol pequeno pequeno
encarnado inefable e latexante coma un puño
vou baixar á carballeira
cando comece a alborear
cando a néboa estea rentes
vou subir procurar formas