CON GENARÍN EN LEÓN
Achégase a Semana Santa e, como cada ano, “Genarín”, de novo, volverá desfilar polas rúas de León, para que celebremos máis có cabodano da súa morte a súa vida de bohemia e o seu amor polo “orujo”. Será unha noite de xoves a venres de xolda, parodia e poesía satírica en homenaxe á vida e milagros do apóstolo da snoites perdidas. Porén, a miña historia con el non tivo lugar nestas místicas e austeras datas senón nun ardente agosto, e xa sabemos como as gasta o astro sol neste mes na cidade do Bernesga.
No camiño a Segovia na compaña duns amigos, decidimos facer unha parada en León. E abofé que resultou longa e fructífera. É o que ten o “Barrio Húmedo”. Hai que ser de pedra para non caer vítima dos seus encantos. E nós por suposto, que de pedra non tiñamos nada e menos naqueles anos de eterna xuventude, deixámonos levar, sen reparo algún, polas tentacións húmidas. O caso é que entre risas, cuncas de viño e, como non, o prezado “orujo”, as horas foron fuxindo sen decatarnos. Ao final, coa noite como única testemuña, atopeime só, vagando polo corazón da cidade, onde as sombras parecían contarme historias de xentes e tempos esquecidos.
Foi así como sentín o espíritu de “Genarín”, ou iso crin daquela. Alí estaba coa botella de licor sagrado ofrecéndome un grolo. Non fun desconsiderado e acepteillo, malia ter saciado abondo a sede nas horas anteriores. E, ao pé da muralla, baixo as tenues luces da cidade co seu halo de misterio, sentín revivir vellas historias e lendas mentres o líquido ardente baixaba pola gorxa. As palabras de “Genarín” resultáronme fermosos versos dunha poesía única que só podían saír dos beizos dun ser como “Genarín”, que tivo o privilexio de morrer baixo as rodas do primeiro camión de lixo de León.
A mañá seguinte escoitei que alguén me chamaba polo meu nome. Eran os meus amigos e eu atopábame ao borde da muralla durmindo a carón dun mendigo e dunha botella baleira.
Ao día seguinte, xa na capitol do acueducto, e un pouco máis sereno, escribín este poema:
O ENTERRO DE GENARÍN
Achégase, Xoves Santo,
a Genarín hai que honrar,
home de vida bohemia,
amante da boa vida,
bebedor e mullereiro.
Que desgraza aquela noite,
en plena Semana Santa,
cando o camión do lixo,
ao mesmo pé da muralla,
contigo foi a bater,
mentres “orujo” mexabas.
De nada valeu a axuda
que A Moncha che procurou,
alí a alma entregaches
a Deus Todo Poderoso.
Agora, xa santo es,
venerado con fervor,
neste León do Bernesga,
que entre o Xoves e o Venres,
de cada Semana Santa
o teu enterro celebra.
A Cuba, A Morte e mais Moncha,
xunto aos catro Evanxelistas,
en procesión te acompañan
polas rúas de León.
O remate, a infausta torre,
onde a cruel “Bonifacia”
a vida che arrebatou.
Por ofrenda, pan e queixo,
laranxas e mais “orujo”,
de loureiro, unha coroa.
Achégase Xoves Santo,
a Genarín hai que honrar;
borrachín e putañeiro,
do tute, gran amador,
noso respecto merece.
Con versos e con “orujo”
o noso amor mostraremos
por Noso Pai Genarín.