ABRANGUER.
Abranguer a mestura do aire, abecer das follas secas, pregoeiras dun segredo mensaxe da auga, brazos xungidos en abeiro resgardo, verdade dunha lenda, sombra dun agasallo, adro dunha igrexa afeito os oficios sagrados.
Escoitar a natureza salvaxe, un silencio detido na máis pura bágoa, andar pola terra nun aloumiño lunático.
Ambear un presaxio, cando o aburbullar da auga sae dun frío manancial.
Coitado ó celme en cabelo branco, estrollando os sentimentos que abranguen, un feixe de palla .
Enfeite enebro dun doce devagar.
Ana Mar Fraga Rábade.