A INACADABLE
Que vento ousou acubillarme
no naufraxio
no sufrir…na negrura
na distancia… no exilio
dos poetas calados.
Que vento ousou
rachar a miña voz
os meus berros e laios.
Perdinme no silencio
outorguei…peor…
non dixen nada!
Que vento ousou
mutilar os meus instintos
revólvense as tripas
neste visceral espertar
de prozac!
Que vento ousou
cegar os meus ollos
murchos de bágoas.
Quero a miña voz
a palabra
a dúbida
a miña liberdade…
a sempre inacadable…
PILAR MASEDA