Andanzas do Suso de Lameliña. A MULLER QUE UN DÍA AMEI
A MULLER QUE UN DÍA AMEI
Non quitaba ollo daquela moza, de rostro familiar, que, sentada nunha cadeira e en primeira fila, atentamente seguía a súa intervención. Era a primeira presentación da súa última novela “ A muller que un día amei”, en parte autobiográfica e non exenta de certa polémica. Por veces chegou a perder o fío do discurso, ao verse intimidado pola mirada daqueles ollos azuis que lle facían lembrar tempos pasados. Incluso, nun momento dado, tivo que interromper o mesmo e pedir desculpas, alegando estar un pouco nervioso e moi emocionado.
—Levo media vida falando en público e presentando libros, pero non me dou acostumado. Sempre teño as mesmas sensacións e os mesmos medos cá primeira vez. Tedes que me desculpar —dixo mentres aproveitaba para tomar un grolo de auga.
Desexaba rematar xa e, se por el fora, saír daquel agoniante salón de actos e esquecerse de todo. Apurou o discurso co fin de rematar canto antes, para, deseguido, balbucinte e un tanto alterado, dar paso á quenda de preguntas.
Ela foi a primeira en tomar a palabra, cunha pregunta un tanto críptica, que sorprendeu aos presentes pero que a el lle confirmou as sospeitas que desde o inicio do acto buligaban polo seu maxín.
—Gustaríame saber, na novela non queda moi claro, que ocorreu con aquela nena, filla da protagonista?
—Perdón, señorita, creo que se confunde, Ester nunca chegou a ter ningunha filla —respondeulle timidamente.
—Tivo, tivo, e vostede ben o sabe. Non me veña con andrómenas e conteste se fai o favor á pregunta que lle veño de facer —retrucou a moza, elevando o ton de voz.
Durante uns segundos, un lacerante silencio inzou de desacougo o abarrotado salón, ata que alguén ergueu a man para facer unha nova pregunta e deste xeito salvar a situación. Outras tres ou catro puxeron fin ao acto e deron paso ás dedicatorias e sinaturas de libros.
Ela foi a primeira en levantarse e, co libro na man dirixíndose á mesa, entregoullo e díxolle:
—Para Isabel Casas, se fai o favor.
Ao escoitar o apelido, os seus augurios, por se xa o asunto non estaba claro, acabaron por confirmarse; nese intre foi consciente de que o asunto ía rematar mal. Diante del tiña a súa filla, da que se desatendera desde o primeiro momento que soubo do embarazo de Catalina (Ester na novela). Tentou amosarse todo o sereno que puido e despois de facer unha dedicatoria sinxela, asinou e devolveulle o libro, dándolle as grazas.
Isabel, leu o escrito polo seu pai e agarrando o libro, comezou a rachalo en pequenos anacos, ao tempo cos espallaba pola sala, mentres moi anoxada, e ante o abraio dos presentes, lle reprochaba:
—Ves o que fago coa túa merda de libro, isto. Unha sarta de mentiras é todo isto que contas, malnacido! Cabrón, que es un cabrón! Aproveitarte da miña nai, a quen abandonaches no momento máis delicado para escribir unha novela, non cho perdoo. E que o saiba todo o mundo. Este desgraciado é meu pai, que non quixo saber nada da miña nai cando a deixou preñada, e menos de min.
Dado que o asunto empezaba a tomar carices dramáticos un garda de seguridade tivo que intervir para calmala e convidala a abandonar o salón. Coma non se atiña a razóns, foi preciso obrigala pola forza a saír da Casa da Cultura, onde tiña lugar a presentación da controvertida novela.
—Cabrón! Fillo de puta! Malnacido! —berraba, mentres abandonaba o local.
Ao día seguinte foi noticia en toda a prensa. O escándalo traspasou fronteiras e, coma adoita suceder nestes casos, a novela tivo unhas ventas prodixiosas. Mais, foi tal a humillación sufrida polo autor, tanto no acto de presentación coma en sucesivos programas televisivos con intervencións de filla e nai, que desde entón, sumido nunha profunda depresión, non foi quen de volver escribir unha liña máis.
Quen ía para unha das figuras máis salientables deste século no mundo da literatura, acabou no ostracismo total.