Andanzas do Suso de Lameliña. SOMBRAS PASADAS

Andanzas do Suso de Lameliña

Suso de Lameliña

SOMBRAS PASADAS*

Aproveitando que a señora Margarida, a última en confesar, abandonaba a igrexa, correu cara á porta e pechouna, gardando a chave, substraída pouco antes da sancristía, no bolso do pantalón. Logo achegouse raudo ao confesionario.

—Ave María Purísima.
—Sen pecado concebida.
—Canto tempo hai que non te confesas?
—Moito, padre, máis de corenta anos.
—Son abondos fillo, son abondos. Dime logo.
—Non sei se me recoñeceu, padre. Marchei da vila hai máis de tres décadas. Vostede daquela estaba empezando o seu labor sacerdotal e eu era un adolescente.
—Se non mo dis, non sei. Non me lembro. Pero dá igual, fálame dos teus pecados, que para iso é a confesión.
—Non veño falarlle das miñas faltas pasadas, veño confesarlle o pecado grave que vou cometer.
—Como?
—Lémbrase, padre, daquel neno tímido que se chamaba Ignacio? Lémbrase do que me ten feito, daquelas máis que caricias e do día que me posuíu enriba da mesa da sanscritista?

Un agónico silencio seguiu ás palabras do penitente, só perturbado polo movemento inquietante do cura na súa cadeira.

—Érgase, padre, e acompáñeme que temos que arranxar contas.

O cura, lívido e tremendo, ergueuse lentamente; na súa faciana o medo reflectido. Ignacio, coa chave na man, sinalou cara á porta da sancristía.

—Pídocho pola túa nai, que en paz descanse. Por favor, Ignacio, non fagas nada do que te poidas arrepentir —suplicou o cura.
—Pola miña nai, cómplice dos teus feitos e coa que mantiñas tamén relacións? Pero non se preocupe, que lle vou deixar tempo para que se arrepinta. Mais antes quero que me mire aos ollos e me diga a verdade. Por que o fixo, padre?

O cura, incapaz de soster a mirada de Ignacio, baixou a cabeza e murmurou:

—Non teño escusa. Fíxeno porque era débil. Non hai perdón para min.

Ignacio respirou fondo, loitando contra as emocións que o invadían.

—Non hai perdón, padre, e tampouco hai saída —dixo, sacando un coitelo do seu abrigo—Ten medio minuto para que se arrepinta.

O cura caeu axeonllado ao chan e cos ollos abertos de par en par polo terror, comezou a rezar: “Pai noso que estás no ceo, con profunda dor do meu corazón, pido perdón por todos os pecados cometidos ao longo da miña vida, por todo o que lle fixen a Ignacio…

—Basta! —berrou Ignacio—prepárese para ser recibido polo Ser Supremo.

E dito isto, avanzou cara ao cura, o coitelo brillando á luz pálida do recinto sagrado. No último momento, cando estaba a piques de chantarllo no peito, detívose. A súa man tremía, e as bágoas comezaron a correr polas súas meixelas.

—Non vou manchar as miñas mans co teu sangue. Por moito que dures, pouco che queda aos teus oitenta anos. Non quero arruinar a miña vida e que logo a miña filla non poida mirarme aos ollos.

Gardou o coitelo e deu a volta para marchar, deixando ao cura só na sancristía. Á altura da pía bautismal, xa cas cun pé fóra, un forte ruído resoou detrás del. Ignacio virou rapidamente a cabeza e viu como a gran cruz de madeira que adornaba unha das paredes laterais, caía, golpeando ao cura na cabeza e deixándoo inconsciente no chan.

Non o dubidou e correu cara a el, pero era demasiado tarde. O impacto fora mortal. O cura xacía no chan, sen vida, cunha expresión de sorpresa e pavor no rostro.

Ignacio, abraiado, non quería crer o que viña de suceder. Non fora a súa man a que causara a morte, pero o destino parecía ter decidido que o cura pagase polos seus pecados. Nese momento, unha mestura de alivio e horror polo que acababa de presenciar, percorreu o seu corpo, pero ao mesmo tempo sentiu como unha carga pesada que levaba arrastrando desde os doce anos, quedaba alí para sempre, a carón daquel corpo inerte.

Abandonou a igrexa, deixando a chave na porta, e dirixiuse ao posto da Garda Civil para dar coñecemento do que acabara de suceder.

*Para este relato inspireime no filme irlandés “Calvary” , do director John Michael McDonagh