Andanzas do Suso de Lameliña. O LOBISHOME DE CERVANTES
O LOBISHOME DE CERVANTES
Conta a lenda que vai tempo,
polas terras de Cervantes,
un lobishome arnal
grandes estragos facía.
Moitos años e carneiros
levaba xa degolado,
mais ninguén era capaz
de a vista botarlle encima.
Por aquel entón moraba,
nunha aldea das montañas,
desta bisbarra ancaresa,
un home de gran carácter.
Ía xa para ben tempo
que o fillo deste veciño
da súa aldea faltaba,
ninguén sabía o por que.
Estaba o pai preocupado,
razón non daba do caso,
ata que un día lembrouse
dunha maldición pasada.
Conta a xente da contorna
que a historia que sucedeu,
máis ou menos veu a ser,
a que aquí vos participo.
O home de quen falamos,
como xa dixen denantes,
era xoto de carácter,
enrabechaba por todo.
Era un mozallón o fillo,
bo rapaz, traballador,
a quen lle gustaba a festa
para as nenas cortexar.
Cada cousa a seu tempo,
era a opinión do mancebo,
mais o pai non concordaba
con este dito e rifaban.
Un día o enfrontamento
alcanzou cotas maiores.
Á festa de Pedrafita
o mozo arelaba ir.
O pai teimaba que había
unha queima que facer,
o fillo que era pecado,
en festivo traballar.
Ninguén quería ceder,
pai e fillo se enlearon
nunha forte discusión.
Exaltado o vello dixo:
-Vaite, vaite para festa,
e permita Deus que andes
atrás das lobas, o mesmo,
coma tras das mozas vas”
Nunca tal dixera o home!
Pasadas xa unhas noites,
desacougado o rapaz,
cara o monte colleu rumbo.
En chegando a un lamazal
envorcallouse na herba,
polo orballo humedecida.
Creto non daba do feito.
Cando tratou de se erguer,
xa non o puido facer,
e a catro pés a correr,
presto botou para o cume.
O pai co paso do tempo
lembrouse da maldición
e a unha que por meiga tiñan,
decidiu ir consultar.
Moi mal lle prestou á vella
o que lle fixera ao mozo,
non hai peor maleficio
que o dun pai para o seu fillo.
-Non se pode maldicir
xamais o teu propio sangue.
Sangue lle has de facer
pero sen dano causar.
Isto foi o que a bruxa,
severa, lle dixo ao vello,
este moi meditabundo
para a casa se marchou.
Polo camiño acordou,
que ao monte debía ir
na mesma noite seguinte
sen máis tempo que perder.
Armado cun bo coitelo,
levou consigo un rexelo,
na procura daquel lobo
no que o fillo se volvera.
A carón dunha toxeira
atou o coitado año,
agochándose entre as uces,
a faca, xa preparada.
A media noite o rexelo
comezou a estarrecer,
era o lobo que chegaba
a trabar en carne mol.
En vendo isto, o ancián,
virándose cara o lobo,
no lombo espetoulle o ferro;
grande cortada lle fixo.
Ao colo, botoulle os brazos,
exclamando – Fillo, fillo!
e pedíndolle perdón.
Moito salaiaba o vello!
Entón o pelexo do lobo
pola ferida se abriu,
desprendéndose do corpo
coma se for un folecho.
Tras unha sacudidiña
e un enlamarse entre as uces,
por fin de novo o rapaz
recuperou o seu ser.
Desta maneira remata
a historia do lobishome,
non sei o que hai de certo,
a min así mo contaron.