por Suso De Lameliña | Dic 22, 2023 | Andanzas do Suso de Lameliña, Autores/as, Colaboracións, Creación, Literaria, Xeral
Andanzas do Suso de Lameliña
Suso de Lameliña
ENCONTROS PROHIBIDOS
Todos os días á tardiña ía buscar auga a aquela fonte. Ti agardabas por min, sentada a mollar os pés na pucharca que se formaba co que escorría dos canos revestidos de mofo que ás veces se mesturaba co xélido e cristalino fluído.
Despois collíate da man e marchabamos cara ao carballo, que era o noso agocho secreto, e alí xogabamos aos médicos. Por suposto, eu facía de doutor, porque naquela sociedade tan machista non se nos pasaba pola cabeza que unha nena puidese ser médica, como moito enfermeira. E claro, coller un garabullo e facer que me pinchabas, que gracia tiña?
Eu sentíame orgulloso da miña condición de curandeiro e debaixo daquela rebola era onde tiña lugar a consulta.
—Doutor dóeme a teta esquerda —dicíasme.
E comezaba a exploración, a miña man sobraba para tan incipiente peito. Lembro que me daba moito gusto; supoño que a ti tamén pois non dicías ren.
—Doutor dóeme a cona.
Baixábache as bragas e quedaba impresionado por aquela falta de apéndice e empezaba a tocarche naquel burato que para min era todo un misterio. Rematada a consulta receitábache algo, normalmente unha mestura de flores e herbas machucadas coas que tiñas que untarte para curar a dor. Despediámonos cun bico e ata o próximo día. Se acaso nos víamos pola aldea facíamos como se non nos coñecésemos.
Chegada a noite, comezaba a miña tortura. Tiña pesadelos onde morría e ía dereitamente ao inferno pois non me daba tempo a confesar o pecado mortal que viña de cometer. Pero como sempre temos a man algún mecanismo de defensa lembrábame que era doutor e. polo tanto si podía facer eses tocamentos, xa que eran para curar os males que che afectaban.
Un día, non me esquecerei, era unha tarde do mes de xuño, desas tardes fermosas de primavera, alí estabas coma sempre; repetimos o ritual de todos os días e cun bico despedinme de ti. Non podía imaxinar que sería a derradeira vez que nos iamos ver.
Non volvín saber de ti despois daquela tarde. Agardaba impaciente que apareceses, pero só había silencio e baleiro. Así pasaron os días, sen unha palabra, sen unha explicación. Non quería aceptar que xa non volvería verte. Pasei noites en vela, afogado en bágoas, negándome a crer que todo acabara.
Cando chegou a festa de San Xoán, pensei que sería unha boa ocasión para distraerme e divertirme. Foi alí onde, nun descanso, te vin collida da man del. Era un dos músicos de Os Alesandi, un famoso grupo moderno por aqueles anos, que tocaba esa noite. Chamábase Rodri, Piji, ou algo así. Non me importaba o seu nome, só o seu sorriso arrogante. Sentín un nó na gorxa e un puñal no peito. Non puiden soportalo. Deixei atrás o ruído, o lume e a xente, e corrín cara á casa, sen mirar atrás.
Foi o peor San Xoán da miña vida. Aínda hoxe cando o lembro sinto un arrepío que me percorre toda a espiña dorsal.
Vaia noite que me deches, miña adorada paciente!
por Suso De Lameliña | Nov 18, 2023 | Andanzas do Suso de Lameliña, Autores/as, Colaboracións, Creación, Literaria, Xeral
Andanzas do Suso de Lameliña
Suso de Lameliña
ROSARIO
Rosario, cansa da monotonía de todos os días e de ser sempre a escrava da casa, sobre a que recaían todas as tarefas domésticas, sen que ninguén llo agradecese, un día botouse andar polo mundo. Ben, polo mundo é un dicir, xa que non saíu da bisbarra dos Ancares, onde nacera ía para sesenta anos.
Unha tarde calorosa do mes de agosto fixo un atado coa roupa máis decente que tiña e emprendeu viaxe. E para tal efecto arrancou, sen comunicarllo a ninguén, co patinete da súa neta Lauriña. Que desgusto o da nena cando viu que lle faltaba un dos seus xoguetes preferidos!, máis ca cando soubo que a avoa tamén desaparecera. Como chegada a noite, Rosario non aparecía por ningures deron parte a Garda Civil. Pronto se soubo do seu paradeiro, ao ser vista por unha veciña da aldea próxima marchando tan campante e feliz enriba do aparello con rodas. Cando as autoridades se puxeron en contacto con ela, deixou ben claro a súa intención de non retornar ao fogar e de percorrer aldea tras aldea, iso si, sen botarse fora da comarca. Non houbo nada que facer, e a aventureira continuou coa súa viaxe.
Marido e fillo, viúvo el, foron na súa procura co fin de convencela e ela díxolles que xa non estabamos no tempo da escravitude, que abondo aguantara e que se arranxasen como puidesen; polo único que sentía era pola súa netiña de seis anos.
Agora, Rosario, dous anos despois, segue de ruta pola bisbarra, parando aquí e acolá; hoxe comendo e durmindo cunha veciña, mañá con outra; hoxe en Donís, mañá en Doiras e ao cabo de tres días en Pedrafita, sempre montada no patinete, cando a estrada o permite ou con el ao lombo. E ese deambular xa se converteu en algo normal, ata o punto que a xente está desexando que apareza, para convidala. Rosario, xa case vai para tres meses que non te achegas por aquí, e logo que nos contas?, dinlle cando chega a unha casa. E Rosario comeza a relatarlles todas as novas das que tivo coñecemento durante ese tempo de ausencia. Non lles importa que logo, cando chegue a outra lugar, vaia contando asuntos seus. Que todo sexa por poder estar ao corrente dos contos dos de Piornedo ou de Quindous.
por Suso De Lameliña | Nov 4, 2023 | Andanzas do Suso de Lameliña, Autores/as, Colaboracións, Creación, Literaria, Xeral
Andanzas do Suso de Lameliña
Suso de Lameliña
ELVIS PRESLEY SEGUE VIVO
Hai historias que te resistes a contar porque son tan fóra do común que temes que te traten de tolo. Isto foi o que me pasou este pasado mes de abril e que hoxe, despois de darlle moitas voltas, atrévome a compartr con vós.
Quedara cun amigo de Santalla de Ozcos a xantar no Cantábrico, na Fonsagrada. Mentres esperaba por el, tomando uns viños pola vila, recibo unha chamada súa dicíndome que por un imprevisto non podía acudir á cita.
Seguín de peregrinación polos bares e, segundo entro no Avenida, atópome cuns amigos que levaba tempo sen ver, co que iso supuxo de beber unhas cantas cuncas de máis. Xa sabedes como é ir á Fonsagrada.
Preto das dúas e media e co apetito minguado polo exceso de etílico, por fin estou no restaurante. Xusto na mesa de en fronte, tres homes e unha muller, todos eles arredor dos oitenta anos. Fico ollando para un que me soa de algo, pero non acerto a lembrar de que. Déixoo pasar, pero xa cando estabamos na sobremesa, nun momento dado, cruzámonos as nosas miradas. Foi como unha aparición sobrenatural. Aquela mirada e aqueles ollos azuis non podían ser máis ca del. Polo xeito como me mirou souben que se decatara de que o recoñecera. Terminei de xantar e, cando me ía marchar, ergueuse e achegándose a min, case nun murmurio, díxome:
—Xa sei que sabes quen son, pero por favor non digas nada. De todos modos, se o contas, ninguén che vai crer, pero por se acaso cala a boca. Agradeceríacho, levo anos de incógnito. Todos cren que son un inglés acaudalado, que foi o que inventei para a miña nova vida.
Saín de alí sen dar creto ao que me viña de pasar. Era o mesmiño, Elvis Presley. Que razón tiñan os que aseguraban que non morrera. O que ninguén se imaxinaba era que se agochara na Fonsagrada. Despois preguntei por el e contáronme que era un inglés que vivía nunha aldea preto da vila, desde ía para máis de vinte anos. Que enseguida se adaptara e que mesmo, moi rápido, aprendera falar galego. Do que vivía, ninguén o explicaba, pero debía ser de boa familia, pois cartos non lle faltaban.
Nada dixen, coma el me pedira, ata hoxe, que xa non aguantei máis e tiven que contalo, iso si, sen dar máis detalles, que xa din abondos. Agora chamádeme tolo, se queredes, pero eu xa me desafoguei.
por Suso De Lameliña | Oct 20, 2023 | Andanzas do Suso de Lameliña, Autores/as, Colaboracións, Creación, Literaria, Xeral
Andanzas do Suso de Lameliña
Suso de Lameliña
O FIADEIRO NA CASA DE SARA
Aproximábase o Nadal, a noite era unha das máis xélidas do ano. Ao calor da lareira un grupo de veciños compartían as primeiras horas da noite, narrando historias de feitos acaecidos ou contos cheos de misterio.
—Pobre, Bríxida, alá vai. E aínda non era moi vella. Segundo a necrolóxica tiña 81 anos —comenta Remedios.
—Todos temos que marchar algún día. É lei de vida —engade Remixio.
—Vai, vai! Que falades, se non a podiades ver. Pero claro agora de morta todo son louvanzas —espeta Xervasio.
—Cala ho! Ti sempre coas túas andrómenas, non sexas tolo —recrimínalle Sara, a dona da casa, mentres mete máis leña ao lume—. Nin respecto tes polos mortos. Pero xa sabemos todas de que pé coxeas. E ti, Antón?, que dis, que estás aí moi calado? —continúa, dirixíndose a quen as malas linguas din que era o seu amante.
Bríxida vivía soa nas aforas da aldea e tiña fama de bruxa. Na contorna non había termo medio cando dela se falaba: ou a estimaban ou a detestaban. Ía para unha semana aparecera morta na súa casa. Un derrame cerebral, a causa.
—Non é por asustarvos pero onte cando me ía deitar petaron á porta. Fun abrir e era Bríxida —conta Antón, que ata entón estivera en silencio e como aloulado.
—É o que nos faltaba, que volvera de novo. Estache moi ben aló, bruxa do demo —murmura Remedios con desdén.
—Pero ti non eras a que te compadecías dela hai un bocado? —recrimímalle Xervasio—. Ao final tiña razón eu. Cando un morre todo son loas.
—Chis, chis! —suxire Dosinda, a filla do Ferreiro—. Pareceume escoitar uns golpes na porta.
Un silencio sepulcral apodérase da estancia e todos permanecen en silencio. Ao cabo duns dez segundos escóitase claramente un forte golpe na porta.
—A ver, Antón, sae ti por se é esa bruxa —ordénalle Remedios.
Antón érguese do escano e de mala gana diríxese á porta no momento en que outro golpe fai estremecer a todos os presentes. Ao abrir a porta e non ver a ninguén bota os pés fóra e desaparece entre a néboa da fría noite, deixando a porta fechada, tras del.
O medo volve a pairar pola estancia e máis aínda cando de novo volve a soar outro golpe seco. Ninguén sabe o que facer, ata que Sara poñéndose en pé ordena con voz irada:
—Veña, xa está ben por hoxe. Cada un para a súa casiña, que mañá é día de garabullos. Deixádevos de tantas andrómenas. Bríxida está morta e ben enterrada.
Pero ninguén se atreve a dar o primeiro paso e saír. De repente un forte e inesperado refacho abre de golpe a xanela tirando ao chan o candil de gas e prendendo fogo no local.
—A vinganza de Bríxida, a vinganza de Bríxida —comeza a berrar Xervasio, ao tempo que solta unhas gargalladas que meten medo.
Conseguen aplacar o lume baleirando uns caldeiros de auga que había ao pé da lareira. Xervasio non para de rir, mentres colle camiño da porta e sae da casa sen máis. Pero aínda ben non sae escóitase de novo outro golpe.
A dona da casa, que xa comeza a estar farta, achégase á porta e abríndoa ordena que cadaquén lisque de inmediato, se non queren que colla unha xostra con todos. E foi nese intre cando aparece Bríxida cun vergallo na man, ameazante:
—A ver a vosa valentía. Veña, Remedios, que dis agora?
Tras dela veñen Antón e Xervasio rindo ás gargalladas. A do vergallo non era Bríxida, era Filomena do Cura, íntima da finada que quixo gastarlles unha broma. Ao descubrir a entroidada bótanse a rir e sen máis demora marcha cada un para a súa casa, co medo aínda no corpo.
Ao día seguinte a mofa na aldea, xa pode cadaquén imaxinar, foi das que marcan época. Aínda hoxe, de vez en cando, sobre todo cando se achega o Nadal, lles lembran aquela noite. Por certo, Remedios non volveu botar máis pestes contra Bríxida. O medo seica é libre.
por Suso De Lameliña | Sep 23, 2023 | Andanzas do Suso de Lameliña, Autores/as, Colaboracións, Creación, Literaria, Xeral
Andanzas do Suso de Lameliña
Suso de Lameliña
A CASA DO LAGO
Celia Fuentes leva unha semana traballando sen descanso sobre a súa última obra. É unha prestixiosa escritora de novelas de terror e está dando as derradeiras rabexadas de “ A casa do lago”. O esgotamento é tal que cae rendida sobre os papeis. Un ruído estraño faina espertar. Sae ver que sucede e unhas mans polas costas suxéitana con firmeza. Xa non lembra máis ata que volve en si e se atopa no mesmo lugar da agresión, totalmente espida pero sen marca algunha. Non hai ninguén ao redor, polo que decide regresar á casa. Ao entrar no estudio, unha muller cuspida a ela, totalmente concentrada, escribe sobre os folios que hai un cacho acaba de deixar sobre a mesa. A medida que se achega a imaxe da muller vaise esvaecendo ata desaparecer; sobre a cadeira a súa roupa dobrada e colocada con coidado. A novela segue enriba da mesa, pero xa rematada, as últimas frases cunha letra coñecida e ao seu lado unha pequena nota: “Por fin remataches, irmanciña, xa ía sendo tempo”. Un calafrío percorre o seu corpo. Vístese rápido, o frío comeza a facer efecto. Non ben remata de poñer a saia, uns estrondosos golpes retumban na porta. En silencio e con temor diríxese a ela e observa pola mira: A súa irmá xemelga, Emma, que lle esixe que lle abra coa ameza de chamar á policía se non o fai. Non pode crer o que está vendo. Ten que ser unha alucinación coma a que acababa de ter hai un intre no estudio. Emma segue a berrarlle insistentemente. Ao fin cede á presión da irmá. Sabe que non lle queda máis remedio. Se Emma chama á policía, o asunto poñerase moi feo e ela leva todas as de perder.
—Que sorpresa, irmanciña! —exclama Emma cun sorriso irónico nos beizos, ao tempo que a ameaza cunha pistola—. Cando se fai un traballo, hai que ser bo profesional e non deixar cabos soltos, senón xa sabes…— engade, disparándolle sen piedade..
Emma recolle a Celia, lévaa á beira do lago, átalle ao corpo unha pedra ben pesada e arrástraa ata o lago, onde a funde. Regresa con renovadas ansias á casa e déitase no leito. Mañá será outro día, chamará ao editor para entregarlle a novela. Ninguén notará a falta da irmá, agora ela era Celia. Todo o mundo sabe que Emma morreu nun fatídico accidente.
“Irmanciña, irmanciña, miñaxoia!, criches que me mataras, pero saín adiante. Pero que incauta! Non sospeitaches que ao non aparecer o cadáver, algo mal tiña que saír? Xa sei que para ti sempre fun a irmá babeca, ata que descubrín os teus instintos criminais. Pero agora xa está, que teñas boa viaxe e agarda por min moitos…” e mentres así pensa, vai ficando durmida.
