~regresar~

“Un home que practica toda a súa vida a lucidez convértese nun clásico da desesperanza” E. Cioran

~regresar~

Se cheguei a observar a caída,

dime porqué regreso coma un animal desnortado.

O meu corpo [carne exhausta] non logrou transformar

a historia do holocoausto

en descubrimento.

A paisaxe rómpeme todos os esquemas

e escribo unha nota breve que di:

“alomenos permanecen os corvos”.

Malia todo, recoñezo o lugar

pero síntome coma un nómade

atravesando a orografía que esquece.

Choverá.

Asolagaranse os campos.

O vento rizará a crina dos cabalos

que galopan sobre a memoria.

Tronará.

Pero sempre será fermoso regresar

aquí-a min-a ti:

eramos fillos da tempestade.

Biodiversidade e patrimonio na Terra Chá: concienciación, conservación e uso social

Biodiversidade e patrimonio na Terra Chá: concienciación, conservación e uso social

Xustificación:

As últimas tendencias demográficas galegas non só advirten dunha diminución de habitantes, senón tamén dun progresivo éxodo rural. Ademais a reducida oferta de actividades de aprendizaxe, ocio ou entretemento no interior galego e durante os períodos estivais, da lugar á masificación do arco atlántico galego e como consecuencia a un despoboamento notorio nas comarcas do interior. Así pois, con este proxecto preténdese executar numerosas liñas de acción para atraer a xuventude galega ao medio rural, mediante a posta en valor da riqueza ambiental, etnográfica e cultural dunha comarca eminentemente rural como é a Terra Chá.

Actividades e características do curso:

  • Rutas guiadas a distintos enclaves chairegos de alto valor natural e cultural.
  • Talleres: elaboración de produtos a partir de plantas medicinais, análise da calidade das augas dos ríos mediante indicadores biolóxicos e identificación de quirópteros mediante ultrasóns.
  • Visita á distintos elementos do patrimonio material etnográfico da Terra Chá.
  • Visita á Casa-Museo Manuel María e interpretación do legado cultural do poeta.
  • Aloxamento en pensión, almorzo e transporte.
  • Dotación de material para as labores de campo.
  • Agasallos.

 

Datas de celebración:

Do 12 ó 14 de outubro de 2018.

Lugar de celebración:

O curso comeza o venres 12 de outubro ás 9:00 na Casa das Insuas de Rábade (Rúa Xosé Pardo e Pardo Montenegro, Nº 27, Rábade, Lugo). Partindo da mesma, produciranse as saídas do bus cara os distintos enclaves da comarca.

Inscrición e requisitos:

A inscrición, o aloxamento e todas as actividades do curso son completamente gratuítas. O período para inscribirse comprende do 1 ao 7 de outubro. Os únicos requisitos serán estar empadroado nun concello galego, ter unha idade comprendida entre os 16 e 35 anos e traer roupa e calzado adecuados. Asemade, estipúlase en 30 o número límite de prazas ou participantes. Os interesados/as deberán poñerse en contacto con algún dos membros da dirección.

Dirección:

Daniel Irimia (680820350, danielirimia@hotmail.com)

Miguel Fernández (649572949, miguelfernandez.labrada@usc.es)

Máis información:

No seguinte enlace poderedes consultar/descargar a memoria completa do proxecto onde se atopa o programada das actividades detallado polo miúdo, amais do cartel anunciador.

https://drive.google.com/open?id=1wNnibIwOrYh1pqRIKyhMwjENYXmLEzlv

Das extensas pradarías de Ávalon

Das extensas pradarías de Ávalon

Para o amigo Xabier P. Docampo: así gratitude e memoria na posteridade.

 

I

Sabemos do territorio. De como a infancia marca os corpos para configurar a filiación da carne. E bordeamos as lagoas, as extensas pradarías de Ávalon onde o froito se ofrece perpetuo. E bordeamos os sinuosos meandros do Minius, falamos dos cáncaros que circundan o leito: a certa distancia prudencial. Coñecemos a transhumancia da pel sobre o mineral que nos invoca.

Existe a radiografía da dor: esta precede sempre ao nervio. Os camiños da luz son premisa. Os camiños da luz son premisa. Pero a primeira luz procede do incendio, se é que define na implosión.

O frenesí das aves nas márdeas da Patria. Falo de como o lavanco aterra nos peitorís das regas de Riba da Insua. Falo das aves que evitan migrar por temor á muda. A muda na retina dos tempos.

Aquí un piar contra o holocausto do idioma.

Poñemos en pé o mercurio para acender unha estrela na memoria de todos os mortos que estercan os campos da Chá.

Non hai cesión, senón prevalencia: creme cando falo de historias que naufragan pero manteñen os mastros baixo as augas da barbarie.

A escrita repousa, reafirma, exércese a sabendas.

 

II

Sabemos do territorio. De como a infancia marca os corpos para configurar a filiación da carne. Ti filiación e territorio. Árbore que sostén a folla cando amence o frío.

Podes fitar o Sol e reflectir a luz de todos os nenos que impelen a lingua.

 

III

Coñecemos a túa temperatura. Quizais. Para que tan só os vestixios regresen nun calafrío.

Coñecemos o teu labio para que o resto da vida te amose en curvatura.

 

*Imaxe: Exteriores do cinema Imperial da Feira do Monte, onde pasou boa parte da súa infancia Xabier P. Docampo; amais de ser eixe pivotante da súa derradeira novela (A nena do abrigo de astracán).

corporis litterarum

corporis litterarum

“Afortunados os que temos pasado

e os que podemos recordalo en voz alta

os que non temos que pensar en silencio…”

NAO

 

que ritual iniciático rebela

os dourados estíos da linguaxe

e o significado virxinal da memoria?

 

é un campo de batalla onde os corpos florecen

magnificando a primeira forma de libertar o ar

 

alí pasamos a man pola espiga e intuímos o sangue

sen apenas alcanzar a carnalidade dun soño

que afiance o horizonte

 

alí curtimos a ollada

finxindo co rostro

a camuflaxe do terror

 

alí somos capaces de traizoarnos tantas veces

coma un se cre imperecedoiro

 

mais alí tamén xuramos que o medo é unha papoula

tamén somos capaces de erguernos

para atopar o deslinde

onde a hexemonía do corpo se pronuncie

como a luz que precede á brisa

 

 

 

 

Marco do desleixo

 

Escribí cuando no conocía la vida.

Ahora que entiendo su significado,

ya no tengo que escribir. La vida

no puede escribirse; sólo puede

vivirse.

Oscar Wilde

ils célèbrent une grande fête chez les ennemis

e o corpo asentado no seu ritual

distingue o que toca do que sente

cando percibe o necesario

coñece o vestixio que a distancia interpón

 

il y a des cerfs dans une ville assiégée

como a auga cando escoa entre as mans

o tempo decorre ata asentar

en leitos máis firmes

aprendemos a canalizar as augas

mais seguimos sendo

nómades

 

et une ménagerie au milieu des lys

o nervio autómata non sabe claudicar

a beleza o seu papiro, nin rastro do que transcende

ególatra dos sentidos

ou desta volta

preludio